Het kabinet likt Trumps kont tot in den treure. Het is een signaal van gevaar.

Alle 'Toobz gonsden woensdag over de drie uur durende kabinetsvergadering van dinsdag, waar je na een tijdje half verwachtte dat Lemuel Gulliver door een raam naar binnen zou stormen, net terug van een onderhandeling met de Houyhnhnms, het ras van intelligente, rationele paarden dat heerste over de Yahoos, een ras van barbaarse mensachtigen die nog erger stonken dan de paarden. Als hij de vergadering had verstoord, zou die ouwe Lemuel tot de conclusie zijn gekomen dat de Yahoos op deze vreemde plek de macht zouden hebben overgenomen. Blogcomplimenten aan Katie Rogers van The New York Times voor het vastleggen van de pure, waanzinnige essentie van de bijeenkomst daar in het Gilded Palace of Sin (Nogmaals bedankt, oma).

Daar in de kabinetskamer – die steeds meer de uitstraling van Trumps Oval Office begint te krijgen – kwamen alle mannen en vrouwen van de president om de beurt aan de beurt, elk een beetje harder werkend dan de vorige om Trump te prijzen en hem te verzekeren dat ze werkten aan het aanpakken van zijn lange lijst met grieven. Die lijst groeit net zo snel als hij specifiek is voor Trumps stokpaardjes en politieke ambities. Het omvat het voorkomen van "transgender voor iedereen" in de Amerikaanse sport; het gebruik van harde hand – misschien de doodstraf , zei de president – ​​om gewelddadige criminaliteit aan te pakken; de aanhoudende dreiging van windmolens; de slechte staat van verkeerslichten; de snelheid waarmee water stroomt; en de pogingen om vredesakkoorden te sluiten voor maar liefst zeven internationale oorlogen, een aantal dat met de dag lijkt te groeien.

Het kabinetsevenement werd aangekondigd als een viering van de Amerikaanse arbeiders in de aanloop naar Labor Day. Maar met een duur van drie uur en vijftien minuten zou het op vrijwel elke andere werkplek als een volslagen inefficiënte bijeenkomst worden beschouwd. Het eigenlijke beleidsmenu was slechts kraakbeen in vergelijking met de rommelige politiek, maar voor een middag was het Witte Huis van Trump echt zo radicaal transparant als Trump zelf graag zegt. "Er is iets heel prettigs aan, weet je, de openheid van wat we doen," mijmerde Trump toen hij de bijeenkomst afsloot. "Het is de overheid."

Eigenlijk niet. Het was een bende die het speeksel aflikte. Er werd in die drie uur meer gezoend dan in het hele oeuvre van de Mitchell Brothers. Zo pikte Rogers een prachtige dialoog op tussen El Caudillo del Mar-a-Lago en zijn minister van Volksgezondheid en Sociale Zaken. En met "geweldig" bedoel ik "lichtgevend gestoord".

Af en toe kwam er een beleidsmatige inval, maar alleen op een manier die Trump de mogelijkheid gaf zijn eigen gedachten te verdraaien of een scherpe bocht naar rechts te maken. Robert F. Kennedy Jr., de voormalige presidentskandidaat en huidige minister van Volksgezondheid en Sociale Zaken, gaf een update over met radioactief materiaal besmette garnalen en beschuldigde Zuid-Aziatische landen ervan "garnalen te dumpen" die vervolgens bij Walmart werden verpakt en verkocht. "Jullie gaan de walvissen redden", zei Kennedy, die ooit de kop van een walvis afzaagde en hem naar huis reed, terwijl hij tekeerging tegen de gevaren van windmolenparken en windenergie, een al lang gekoesterde ergernis van de president.

Maar zelfs Kennedys inspanningen vielen tegen vergeleken met die van Steve Witkoff, de miljardair-minister van de president zonder portefeuille – of, voor zover het mogelijk is, zonder doel. Kijk naar zijn gezoen en wanhoop.

Tijdens zijn beurt complimenteerde de heer Witkoff, de vredesgezant van de president, Trumps leiderschap in het Israëlisch-Gazaconflict, een oorlog die deze week voortduurde met Israëlische aanvallen waarbij twintig doden vielen , onder wie journalisten, in een ziekenhuis in Gaza . Hij opperde opnieuw dat Trump de Nobelprijs voor de Vrede zou moeten ontvangen waar hij al zo lang naar verlangt. "Er is maar één ding dat ik wens: dat het Nobelcomité eindelijk tot inkeer komt en beseft dat u de beste kandidaat bent sinds de Nobelprijs voor de Vrede, waar ooit over gesproken werd," zei de heer Witkoff.

Steve M. van No More Mister Nice Blog wijst ons op dit interessante essay van Xavier Marquez, een politicoloog uit Nieuw-Zeeland die onderzoek heeft gedaan naar wat hij "vleierijinflatie in autoritaire regimes" noemt. Marquez schrijft:

Denk maar eens aan een paar voorbeelden uit verschillende moderne politieke regimes. In de jaren tachtig werd de Roemeense dictator Nicolae Ceausescu door vooraanstaande publieke figuren stelselmatig "de Reus van de Karpaten", "de Bron van Ons Licht", "de Schat van Wijsheid en Charisma", "de Grote Architect", "het Hemelse Lichaam" en "de Nieuwe Morgenster" genoemd, en "hofdichters" schreven gênante lofzangen op zijn bewind (Sebestyen 2010, p. 161). In Zaïre werd Mobutu Sese Seko in 1975 bejubeld als een nieuwe "Profeet" en "Messias", en zijn toenmalige minister van Binnenlandse Zaken stelde zelfs voor om kruisbeelden op scholen te vervangen door de beeltenis van Mobutu (Young en Turner 1985, p. 169). Vanaf de late jaren dertig vergeleken de sycofanten van Francisco Franco hem met Julius Caesar, Karel de Grote, Napoleon, El Cid, Karel V en de meeste koningen uit de 'Gouden Eeuw' van Spanje. Ze prezen hem stelselmatig als een 'militair genie' en zeiden dat hij 'door de voorzienigheid was aangesteld' als redder van Spanje, een ware 'messias van de burgerlijke verlossing'. Ze noemden hem 'de Zon' en de 'Vader van de Vrede'. Ze roemden zijn intelligentie, politieke scherpzinnigheid, werkgewoonten, fysieke uithoudingsvermogen, literaire scherpzinnigheid en zelfs zijn gevoel voor humor, en zijn vaardigheden als jager, visser en golfer (Fernández 1983, pp. 311-324). En in Syrië werd president Hafiz al-Assad in de jaren negentig geprezen als de 'beste apotheker' van het land, en ook als de beste leraar, arts en advocaat van het land, naast andere dingen.

Helaas vergeet Marquez de verschillende leiders van Turkmenistan te noemen, waaronder degene die een aantal maanden van het jaar voor zichzelf en zijn uitgebreide familie heeft hernoemd. Hij kreeg januari en hernoemde april naar zijn moeder.

Marquez betoogt dat het probleem met vleierij-inflatie is dat het niet binnen ruimtes als de kabinetskamer blijft.

In veel gevallen blijft dergelijke vleierij niet beperkt tot elitefiguren in de media of aan het directe hof van de heerser, maar leidt ze tot wijdverbreide rituele praktijken van heersersverering, ware "cultussen" van de leider die de deelname van vele verschillende sociale groepen eisen om de verheven status van de leider te erkennen. De cultussen van Lenin en Stalin in de Sovjet-Unie, Mao in China, de familie Kim in Noord-Korea, Mussolini in Italië en Hitler in Duitsland zijn de bekendste hiervan,5 maar dergelijke verschijnselen zijn ook elders te vinden, waaronder in relatief open politieke contexten zoals het Venezuela van Hugo Chávez. Deze vormen van vleierij lijken soms humoristisch of bizar. Toch zijn ze raadselachtig en staan ​​ze niet in verhouding tot de prestaties of het charisma van hun doelwit: wie zou in vredesnaam kunnen geloven dat Hafiz al-Assad inderdaad de belangrijkste apotheker van Syrië was, en wat zou in vredesnaam het nut zijn van het publiceren van deze belachelijke bewering?

Alle zogenaamde elitaire nieuwsorganisaties die live verslag hebben gedaan van dit kluchtspel, zouden op de achtergrond moeten blijven totdat ze die vraag hebben beantwoord.