Michael Feinstein o przekazywaniu swojej miłości do wspaniałych piosenek następnemu pokoleniu

Przez większość swojej 50-letniej kariery Michael Feinstein okazywał swoją miłość do wielkich amerykańskich piosenek, wykonując je. „Było coś, z czym się utożsamiałem – harmoniczna inwencja tych piosenek, melodyjne pomysły” – powiedział. „Wyrażają fundamentalne emocje w bardzo wymowny sposób, z którym ludzie wciąż mogą się utożsamiać”.

Zaczął wcześnie, jako mały chłopiec w Columbus w stanie Ohio: „Kiedy miałem pięć lat, mój ojciec powiedział: »Kupmy pianino«. Usiadłem i zacząłem grać „Do-Re-Mi” z „Dźwięków muzyki” obiema rękami. Mama weszła z kuchni i zapytała: »Kto cię tego nauczył?«. A ja na to: »Nikt!«. I wysłała mnie do pokoju za kłamstwo!”

Grał ze słuchu już w wieku pięciu lat . O swoim dzieciństwie powiedział: „Zawsze czułem się dziwnie. Zawsze czułem się inny niż wszyscy. Byłem samotnym dzieckiem. Nie miałem wielu przyjaciół. Pierwszą płytą muzyki klasycznej, jaką kupiłem, był II Koncert fortepianowy Rachmaninowa, podczas gdy moi przyjaciele słuchali Eltona Johna, Carole King i Carly Simon”.

Jednak jego „niepopularne” hobby wkrótce uczyniło z niego popularnego artystę. Przez 12 lat grał w barach z pianinem, po pięć lub sześć godzin dziennie. „Głównie w barach gejowskich” – powiedział – „bo to właśnie tam mogłem grać melodie z musicali i nikt nie narzekał”.

Nie poszedł na studia, ale zdobył znakomite wykształcenie. Na przykład: „Dowiedziałem się, że muszę programować to, co robię, tak jakbym programował program, z emocjonalnym przesłaniem. Nauczyłem się, co mówić między piosenkami, których się nauczyłem – gadki, żarty, sztuczki i rzeczy, które angażują ludzi”.

Feinstein przeprowadził się do Los Angeles w wieku 20 lat, gdzie poznał jednego ze swoich idoli: 80-letniego Irę Gershwina, brata George'a Gershwina, autora tekstów. Ira był pod tak wielkim wrażeniem encyklopedycznej wiedzy młodego człowieka na temat twórczości Gershwina, że dał mu pracę. „Miałem tam być tylko kilka tygodni, żeby katalogować płyty gramofonowe” – powiedział Feinstein. „Ale ostatecznie spędziłem sześć lat jako muzyczny towarzysz Iry, sekretarz, co jest miłym określeniem na marionetkę! To był niesamowity czas, najbardziej ekscytujący okres w moim życiu”.

W 1986 roku Feinstein otrzymał zaproszenie, które odmieniło jego życie: wystąpił w Oak Room w nowojorskim hotelu Algonquin. „I od tego momentu wszystko zaczęło się rozwijać” – powiedział.

W wieku 29 lat Feinstein rozpoczął karierę. Przed nim dekady chwały – na scenie, w telewizji PBS, na 86 albumach i w trwającej całe życie przyjaźni z Lizą Minnelli. (Współpracuje z nią przy jej nowych wspomnieniach). Nie chciał jednak tylko śpiewać Wielkich Amerykańskich Piosenek; chciał je także kolekcjonować.

Zgromadził ogromną kolekcję pamiątek, nagrań i partytur, takich jak pierwsze wydanie „Błękitnej Rapsodii”.

W ostatnich latach Feinstein coraz bardziej angażuje się w przekazywanie swojej miłości do wspaniałych piosenek następnemu pokoleniu. Powiedział: „Dźwigam ciężar odpowiedzialności za prezentację tych piosenek w sposób, który, mam nadzieję, przypadnie im do gustu. Za każdym razem, gdy te piosenki są prezentowane młodszej osobie, to jak zasianie ziarna, ponieważ staje się ono jej częścią i tak dalej”.

W tym duchu Feinstein założył fundację Great American Songbook Foundation w Carmel w stanie Indiana. Znajduje się tam muzeum artefaktów związanych z twórczością kompozytorów… centrum sztuk performatywnych… oraz tygodniowa Akademia Songbook, w ramach której 40 uczniów z całych Stanów Zjednoczonych jest wybieranych, aby intensywnie uczyć się interpretacji tej muzyki. „I to tuż obok Taylor Swift, Adele czy kogokolwiek innego, kogo słuchają” – powiedział.

Dla Feinsteina Wielki Amerykański Śpiewnik to nie tylko muzyka sprzed 1950 roku: „Myślę, że Carole King, Billy Joel, Neil Sedaka i Elton John – oni wszyscy są częścią Amerykańskiego Śpiewnika” – powiedział. „To nie tylko lata 10., 20. i 30. XX wieku; to ewolucja”.

Michael Feinstein nadal występuje na żywo w całym kraju, w tym na koncercie, na którym gra klasyczne utwory Tony'ego Bennetta (można go obejrzeć w serwisie streamingowym Carnegie Hall+ 3 sierpnia) – bo być może najlepszym sposobem na podtrzymanie tradycji klasycznych utworów jest ciągłe ich śpiewanie.

Więcej informacji:

Historia opracowana i zredagowana przez Emanuele Secci.

Zobacz także: