Powieść i rock: w trasie jak top

W bohaterze tej książki Gustavo Álvareza Núñeza (1968) tkwi sedno niepokoju, ukryty niepokój, który wyczuwamy nawet w jego poezji, gdzie poprzez pewne zwroty akcji, pewne powtórzenia, ujawnia się pytanie (i wątpliwości) o tożsamość, swoje miejsce w społeczeństwie, powołanie implikujące przeznaczenie. Ten niepokój wyraża się na dwóch polach walki: artysty, który pragnie pozostawić po sobie ślad, odnaleźć swoje miejsce, oraz romantycznej miłości – kwestie, które często wchodzą ze sobą w konflikt.

W debiutanckiej powieści Álvareza Núñeza „Co robię z nocą” , Gervasio Meschengieser wciela się w menedżera zespołu rockowego, który mając prawie 60 lat, czuje się pominięty i zagubiony, jakby wszystko się rozpadało, łącznie z końcowym etapem jego związku. Syn żydowskich rodziców, psychologa i nauczyciela, urodził się 3 lipca 1967 roku, tego samego dnia, w którym ukazał się singiel Los Gatos „La Balsa”, zapoczątkowujący narodowy rock.

Gervasio nigdy nigdzie się nie odnalazł. Po poważnej kontuzji sportowej w młodości i studiach socjologicznych, w wieku 33 lat wszedł do branży rockowej. Szybko awansował, pracując dla międzynarodowych firm producenckich i agencji, a ukoronowaniem była epicka trasa koncertowa AC/DC. Jednak ta sama, trwająca wiele miesięcy przygoda wyczerpała go i postanowił wycofać się z ciężkiej pracy, przemyśleć swoje plany i spróbować określić, dokąd zmierza. Dzięki niewielkim dochodom z spadku i pewnym oszczędnościom mógł sobie pozwolić na ten luksus.

Powieść czyta się jak finał długiej bitwy – rozdziały liczone są wręcz jak rundy – co sugeruje również mise-en-abyme, uświadomienie sobie obranej drogi – niejako wybranej, niejako na oślep – o tym, kim się marzyło, i uświadomienie sobie, że nie do końca tak było, jak się spodziewano, że do końca dociera się niemal bez tchu. „Po co przeczytałem tyle książek? Po co słuchałem tyle muzyki? Po co poświęciłem swoje życie na tysiące koncertów i wydarzeń dla artystów, z których zdecydowana większość nawet nie pamięta, żeby zadzwonić do mnie w dniu moich urodzin?” – pyta Gervasio.

Od jakiegoś czasu czuje się zagubiony, brakuje mu stymulacji, boli go ciało i ma nadwagę, często przyjmując tabletki. Jego partnerka, Sabrina, zaczęła go nienawidzić i otwarcie to dała do zrozumienia; podczas gdy ona wychodzi do pracy, on mieszka w mieszkaniu z trzema kotami, które są metaforą i żywym dowodem radykalnie odmiennego sposobu bycia na świecie.

Niczym ktoś poszukujący jakiegoś przewodnika lub nici przewodniej, bohater zapisuje w notatniku rzeczy, które przychodzą mu do głowy: fragmenty rozmów, zadania do wykonania, sny i fantazje, a zwłaszcza transkrypcje cytatów, podkreślenia z tekstów ulubionych autorów – poetów, pisarzy, filozofów i muzyków – dzięki którym snuje refleksje i zadaje sobie pytania. W międzyczasie przygotowuje, a następnie prowadzi seminarium muzyczne na prywatnym uniwersytecie, gdzie powoli odkrywa siebie na nowo. Tam autor snuje soczyste refleksje na temat artystów, gatunków muzycznych i tego, jak muzyka kształtuje życie jednostki i zbiorowości.

Napisana z łatwością, przeplatająca momenty humoru i ironii z zaciętą autokrytyką, książka Co robię z nocą to opowieść o sentymentalnej edukacji rocka, która nie ukrywa nędzy otoczenia (próżności, korporacyjnej chciwości, macho), lecz przede wszystkim jest książką o przemijaniu lat, krętej drodze artysty, muzyce jako pocieszeniu, akompaniamencie i sile napędowej przeznaczenia.

Co robię z nocą – Gustavo Álvarez Núñez. Tusquetsa, 240 stron.