Becerra x 2: ramiona i przepaście

Tytuły tego dyptyku i jego okładki – wizualnie lub podobnie – domagają się dociekań: mężczyzna prowadzi, zwrócony twarzą do przodu. Kobiety idą; ich uśmiechy są blade, rozmyte, wzdłuż chodnika. On – jedyny w swoim rodzaju, kompletny, zmotoryzowany – siedzi za kierownicą. One nie: są rozproszone w swojej wielości. Taka semiotyczna interpretacja nie znajduje jednak spełnienia we wnętrzach.

Mężczyzna w filmie „A Man” wydaje się na pierwszy rzut oka zrozumiały: to przysłowiowy argentyński wariat, właściciel firmy budowlanej; milczący, znudzony rodziną, klasycznie niezadowolony, zmysłowy niewolnik „gęstych zapachów benzyny, olejów, metali, gumy i potu przesiąkającego przez uszczelki”, emanujących z jego niewielkiej kolekcji samochodów. Aż do momentu, gdy coś się zmienia, gdy postanawia zbudować – na działce przylegającej do domu – luksusowy warsztat dla swojego czterokołowego potomka.

Decyzja ta wywołuje nieoczekiwane skutki w ramach sąsiedzkiego i rodzinnego wielkiego wybuchu; wir nowych ludzi rozprasza go i zaczyna fascynować. Mężczyzna (który nie ma imienia) dyskretnie wysyła się do nieznanego kolekcjonera losu. Zamiast przywołać się do porządku, zachowywać się rozsądnie, przyszły były wariat, który wkrótce skończy 60 lat, pozwala się zapłodnić temu obcemu wiatrowi nieoczekiwanych zdarzeń.

Zrzuca jedną skórę i odsłania drugą, porzucając szczerą, uspokajającą fiksację, która jest esencją wszelkiego kolekcjonowania. Puszcza koło, pozwalając, by przypadek go opanował, miotał nim na wszystkie strony. Porzuca pułapki bogatego sąsiada, zapuszcza się w odsłaniające się zakamarki, odkrywa radość rozwiązywania małych, wspólnych problemów. Napędza go nowy, świeży chaos. Oddycha. Jest inny.

Mutacja rozwija się w dwóch prędkościach: zaczyna się w zawiły sposób, obejmując silniki, nadwozia, cylindry… cała ta przytłaczająca specyfika fanatyków ciąży nawet na opisie tekstu, grzęznąc historię i jej bohatera w szczegółach dotyczących pojazdów. Ale z tego splątania wyłania się epifania i triumfalnie historia o samochodzie zostaje porzucona: powieść wzbija się w powietrze.

Mężczyzna zabiera głos, bo nawet jeśli nie mówi, jego twórca mówi: „Czuł się samotny w środku warsztatu, który opuszczał Giovannesse. To dziwne zjawisko, żyć, bo w wydarzeniach rzeczywistości, tych, które zazwyczaj się nie liczą, przebywał w swojej rezydencji, w towarzystwie rodziny”. Poetycki sposób powiedzenia, że ​​nic nie jest tym, czym jest, tylko symbolem. W tym momencie mężczyzna przestaje mieć znaczenie: liczy się ciąg zdarzeń, które przechodzi, który przemienia go w niemal wszystkich możliwych ludzi.

Podczas gdy pierwszy tom powoli nabiera tempa, „Dwie kobiety” zaczynają się z pełną prędkością, krzycząc, na Plaza de Mayo. Jedna spotyka drugą w środku akcji i postanawia z nią porozmawiać, podążać za nią. Idą niemal truchtem przez miasto, które w pewnym momencie zaczynamy przegapiać: ulice, przekątne, apokryficzne mosty, południowe nabrzeże innego południa, ściśnięte, oniryczne, z domieszką atmosfery Buenos Aires. Powieść dziewcząt byłaby, gdyby była filmem, bardzo długim, miejskim ujęciem. Z otwartego nieba przenoszą się na prezentację książki w centrum miasta, w poszukiwaniu jedzenia.

To sceneria, którą Becerra wykorzystuje, by uchwycić rozpoznawalne nastroje, gdzie jego ironia spotyka się z czymś melancholijnym, egzystencjalnym: „Goście schlebiali sobie nawzajem w sposób patologiczny. Mówili tylko o sobie… Większość z nich to mężczyźni, dryfujący w nocnym morzu starości” – mówi, skłaniając nas do refleksji nad czymś nieoczekiwanym: mglistą zapowiedzią zbliżającej się otchłani. Kwestia płci (bez pompatyczności, na jaką brzmi ten banał) wyłania się z przymrużeniem oka, z większą dozą humoru niż osądu: „Wypili aperitif i przez chwilę rozmawiali z głębią męskości, czyli z górnolotną frywolnością”.

W obu powieściach mamy trzy kobiety, które przejmują kontrolę, i jednego mężczyznę, który daje się ponieść emocjom. Jak by to było, gdyby zaczął od „Dwóch kobiet”? Myślenie o tym skłania do wyobrażenia sobie innych interpretacji, potwierdzając, że te tytuły Juana José Becerry, jak większość jego dzieł, mają w sobie coś z palimpsestu, zabawy, udanego eksperymentu.

Mężczyzna i dwie kobiety , Juan José Becerra. Seix Barral, 104 strony i 88 stron.