Michalina Olszańska: De acteerwereld heeft klauwen en tanden

PAP Life: Is "The Actress" een sleutelroman?

Michalina Olszańska: Dit is een vraag die geen eenduidig ​​antwoord heeft, omdat elk personage gebaseerd is op veel mensen die ik heb ontmoet. In Amadeus, de vriend van het hoofdpersonage, heb ik met vijf vrienden gespeeld. Eigenlijk zijn al deze personages heel erg archetypisch, soms stereotiep. Maar dit zijn stereotypen die in de realiteit worden weerspiegeld.

PAP Life: De hoofdpersoon van je roman is Rebecca Kier, een succesvolle actrice. Ze is, toegegeven, ouder dan jij, en heeft geen partner of kinderen. Maar lezers vragen zich nog steeds af hoeveel je met haar gemeen hebt. Wat van jezelf heb je aan Rebecca gegeven?

MO: Het hele personage is eigenlijk gebaseerd op mijn eigen ervaringen. Maar Rebecca is niet ik. Ik leg het graag uit als een personage waar ik op een gegeven moment naar neigde.

En waarschijnlijk, als ik niet zulke levensbeslissingen had genomen, mijn prioriteiten niet had bijgesteld, dan zou ik over vijf, acht jaar heel close zijn met Rebecca, met al haar problemen. In zekere zin is Rebecca's personage een beetje mijn afrekening met een bepaalde versie van mezelf die uiteindelijk niet in werkelijkheid bestond.

PAP Life: Acteren geeft Rebecca veel voldoening, maar het kost haar ook veel. Het normale leven, vergeleken met de emoties die op de set naar boven komen, lijkt haar onaantrekkelijk. Had jij vergelijkbare gevoelens?

MO: Dit beroep vereist een zekere mate van toewijding qua organisatie. Je reist veel. En het heeft niets te maken met of je je werk goed doet, het gaat erom dat je je aan deze levensstijl wijdt. Op een gegeven moment raakte ik er helemaal in verdiept. Ik maakte films in verschillende landen, reisde van set naar set en verbleef in hotels.

Dan hoef je je niet zo druk te maken om de alledaagse dingen, iemand regelt alles voor je en dat is heel aantrekkelijk, bijna bedwelmend op zijn eigen manier. Aan de andere kant wist ik altijd al dat ik kinderen wilde en dat is eigenlijk wat me ervan weerhield om er helemaal in te stikken en helemaal mee te gaan op die golf. Want, helaas, we kunnen het hier wel bedenken, maar een vrouw heeft een bepaalde tijd om moeder te worden en die tijd moet je dan verdelen tussen thuis en werk.

Michalina Olszańska over het combineren van moederschap met acteren

PAP Life: Nina Andrycz zei ooit dat ze rollen baart, geen kinderen. Actrices van haar generatie besloten zelden om moeder te worden, maar tegenwoordig is het precies andersom. De meeste actrices, inclusief Hollywoodsterren, krijgen kinderen, dus ik denk dat het mogelijk is om ze met elkaar te verzoenen.

MO: Ja, maar we weten ook niet hoe het er achter de schermen uitziet. Hoeveel deze grote Hollywoodsterren daadwerkelijk voor hun kinderen kunnen zorgen, en hoeveel hulp ze krijgen van een team nannies. De laatste tijd heb ik me vaak afgevraagd of het verhaal dat een vrouw alles kan doen en kan zijn wie ze wil, niet te ver is doorgeslagen.

Want de waarheid is dat je helaas niet alles tegelijk kunt doen. En als ik een aanwezige moeder wil zijn, dan zal ik die tijd niet op mijn werk zijn. En als ik wel ga werken, dan zal ik die tijd helaas niet met mijn kinderen doorbrengen. Dus het is zo dubbel.

In november beviel ik van mijn zoon en in maart kon ik weer naar de set. Het was een zeer aantrekkelijk aanbod, een geweldige rol, en ik kreeg de belofte van de productie. Ik geef toe dat mijn hart gebroken was, ik heb erover nagedacht, maar uiteindelijk heb ik het opgegeven. Want zelfs met de grootste hulp van iedereen om me heen en met het grootste begrip, wat uiteindelijk toch anders is, is het nog steeds heel moeilijk om met een kind aan de borst te werken.

Elke keer dat ik me die kleine man op de set in de trailer in het vroege voorjaar voorstelde, was het overduidelijk dat dat niet zo was. Dit boek gaat ook een beetje over dat alles mogelijk is, maar er moet wel een besef zijn van de verschillende gevaren. Alles wat bij dit beroep hoort.

Michalina Olszańska over intimiteit op de set

PAP Life: Je personage vergelijkt acteren met emotionele prostitutie. Ze zegt dat je voor de camera of op het podium staat en je meest intieme emoties blootlegt voor geld. Dat is sterk. Maar soms is er ook fysieke blootstelling, naakt spelen, in intieme scènes. Je weet daar wel iets van, want je wordt wel eens "de meest naakte Poolse actrice" genoemd.

MO: Er zijn acteurs die zeggen dat ze hun rollen op de set achterlaten. Naar mijn mening werkt het niet zo. Een rol in jezelf opnemen, eruit komen is een behoorlijk ingewikkeld proces en het is niet zo dat je hem zomaar in de kleedkamer kunt ophangen en terug kunt naar je leven. Maar als het om het erotische aspect zelf gaat, is het naar mijn mening het makkelijkst te scheiden.

Acteurs en actrices hebben dagelijks te maken met lichamen. Ik heb toevallig behoorlijk wat ervaring met intieme scènes en ik denk niet dat acteren daarin de grootste uitdaging is. Je kijkt niet echt erotisch naar het lichaam van je partner.

PAP Life: Maar in deze wereld is het makkelijk om te ver te gaan. Tegenwoordig zijn er intimiteitscoördinatoren op de set, maar vóór de #MeToo-beweging was de filmset een specifieke plek waar op zijn minst controversieel gedrag plaatsvond. Je begint "The Actress" met een seksscène op de set, en vervolgens beschrijf je de misstanden die Rebecca als jonge actrice meemaakte. Heb jij ook zulke ervaringen?

MO: Ik heb ze geobserveerd. Ik zat behoorlijk intens in die wereld en alles wat ik beschreef, gebeurde echt, er is niet veel fantasie. Ik probeerde er met humor over te praten, want anders zou het ondraaglijk zijn. Onze professionele omgeving heeft zijn schaduwkanten. Maar ik denk dat iedereen ze heeft, misschien is het gewoon dat er minder over gesproken wordt.

PAP Life: Hoe ben je ermee omgegaan?

MO: Je hebt je er zo goed mogelijk doorheen geslagen, maar er is een reden waarom mijn boek fictie is en geen autobiografie. Daarom zou ik niet ingaan op mijn ervaringen hier. In een interview zei ik dat ik ziek werd op de set in Rusland en dat ze me zoveel medicijnen gaven dat mijn lever het begaf. Toen verscheen er een kop op roddelplatforms dat Michalina Olszańska op de set in Rusland werd uitgebuit omdat het goed is om te klikken. Ik kan alleen maar zeggen dat ik tegenwoordig absoluut betere gezondheids- en veiligheidsregels op het werk toepas, ik ben me bewuster van de gevolgen van verschillende situaties.

PAP Life: Waarom heb je dit boek eigenlijk geschreven?

MO: Naast actrice ben ik ook schrijfster, want dat is de term die ik nu het liefst gebruik. Schrijven is mijn passie, een hobby die ik enorm waardeer en ik ben ook blij dat het niet strikt mijn beroep is. Daardoor voel ik geen druk, ik schrijf gewoon voor de vreugde van het creëren en ik deel die graag. Ik liep al een tijdje rond met het idee om te beschrijven wat er op de set gebeurt. Vaak zijn dit soort situaties zo vanzelfsprekend. Onze levens zijn zo kleurrijk, zo gek, soms zo grappig en tragisch tegelijk, dat het gewoon smeekte om ernaar te grijpen.

Michalina Olszańska over schrijver zijn

PAP Life: "The Actress" is je vierde boek. Je eerste boek publiceerde je toen je zeventien was en het was een fantasyroman, "Child of the Stars. Atlantis".

MO: Ik schreef het toen ik 13 was. Er waren altijd veel boeken in huis, we lazen veel, het voelde als iets natuurlijks. Ik schreef mijn eerste verhaal toen ik leerde schrijven. Ik schreef toen scheve letters, ik maakte veel spelfouten. Ik ben altijd een introvert geweest, een beetje aan de zijlijn. Misschien is schrijven voor mij een vorm van escapisme, een beetje een uitlaatklep? In ieder geval heb ik het echt nodig in mijn leven, vooral als ik niet op de set ben. Hoewel ik "Aktorka" schreef op de set van "Kuleja".

PAP Life: Misschien is het element van agency wel aantrekkelijk bij het schrijven? Als je een boek schrijft, heb je volledige controle over het hele proces. Op een filmset ben je echter onderdeel van de productiemachine.

MO: Ik denk dat schrijven zeker een groot gevoel van vrijheid met zich meebrengt. Aan de andere kant is acteren een kans om iets in teamverband te doen, wat ook heel tof is. Voor mij is dat belangrijk, want in het dagelijks leven ben ik meer een einzelgänger.

PAP Life: "Aktorka" is uitgegeven door de uitgeverij waaraan je levenspartner, Tomasz Zysk, verbonden is. Was hij de eerste die het las?

MO: Hij was een van de eersten.

PAP Life: Was hij verrast door wat hij las?

MO: Hij is een zeer professionele uitgever, hij heeft veel gezien. Ik wil niet te persoonlijk worden. Hij kende veel van de verhalen die ik op papier zette al voordat ik ze zelf op papier zette, dus hij wist wel een beetje hoe de wereld eruit zag. Ik denk niet dat het echt een schok voor hem was.

PAP Life: Hoe reageerden je vrienden uit de filmindustrie op "Actress"?

MO: Over het algemeen werd ik hartelijk ontvangen. Ik was geïntrigeerd door de reacties van mensen buiten de industrie. Er waren meningen dat het bruut en krachtig was, de duisternis van de acteerwereld... Naar mijn mening beschrijf ik mijn wereld, die soms wreed en gevaarlijk is, maar die ik als een tijger beschouw die ik liefheb en bewonder.

Ik weet dat hij klauwen en tanden heeft, maar ondanks alles is het iets waar ik van hou en voel ik me als een vis in het water in deze wereld. Met dit boek wilde ik echter zeggen dat als we tijgertrainer willen worden, we ons ervan bewust moeten zijn dat een tijger elk moment je hoofd eraf kan bijten. Daarom moet je voorzichtig zijn als je dit beroep beoefent.

PAP Life: Je acteert al meer dan tien jaar. Heb je ooit momenten van vermoeidheid of burn-out gehad?

MO: Er waren momenten dat ik me fysiek en mentaal uitgeput voelde, maar ik nam altijd een pauze, een soort detox. Naar mijn mening is dat essentieel. Natuurlijk, als je een jonge acteur bent en er komen aanbiedingen binnen, ben je blij. Maar je kunt jezelf een beetje blesseren, net zoals een atleet zich kan overbelasten.

Vandaag besef ik dat ik moe kan zijn en dat er allerlei emoties kunnen opkomen. Mijn eerste lange pauze heb ik bewust genomen, de volgende hadden betrekking op zwangerschappen en de geboorte van kinderen. Na een intensieve tijd op de set keer ik terug naar huis en besteed ik honderd procent aandacht aan mijn gezin. Het is erg belangrijk voor me om mezelf te verankeren in het echte leven.

PAP Life: Veel acteurs zeggen dat ze niet willen dat hun kinderen acteur of actrice worden.

MO: Mijn ouders wilden het ook niet. Maar ik zal mijn kinderen er zeker niet van afhouden. Natuurlijk is acteren voor een groot deel afhankelijk van geluk, en waarschijnlijk nog het minst van talent, maar als je op de een of andere manier slaagt en in dit vak werkt, is het een mooi, interessant en kleurrijk leven.

PAP Life: Je hebt jarenlang muziekscholen bezocht, viool gespeeld en zelfs als solist opgetreden bij de Philharmonie. Waarom heb je je muzikale carrière opgegeven en je op acteren gericht?

MO: Muzikant zijn is hard en zwaar werk, nog harder dan acteren. Ik had naar de Muziekacademie kunnen gaan, maar ik wilde een andere creatieve richting inslaan. Ik meldde me aan bij de Theateracademie en besefte al snel dat het bingo was.

In tegenstelling tot wat het lijkt, vind ik acteren het meest introverte beroep ter wereld. Je kunt je achter een personage verschuilen en straffeloos niet zozeer specifieke situaties ervaren, maar de emoties die ermee gepaard gaan, die we in het normale leven niet eens mogen tonen. Het is heel bevrijdend.

PAP Life: Rebecca zoekt hulp bij een psychotherapeut. Vind je dat acteurs bijna verplicht zouden moeten zijn om psychotherapie te volgen?

MO: Ik denk dat psychotherapie nog nooit iemand kwaad heeft gedaan. Het is een geweldige manier om voor jezelf te zorgen, zelfs als je geen grote problemen hebt. Maar voor acteurs, vooral degenen die zeer emotionele rollen spelen en veel werken, is het juist aan te raden. Ik heb zelf ook therapie gevolgd.

Eerlijk gezegd zoek ik in mijn geheugen naar mensen in mijn naaste omgeving die nog nooit in therapie zijn geweest, en ik kan ze niet vinden. Het stigma is verdwenen, het is een vorm van zelfzorg geworden en ik ben er helemaal voor. Omdat we proberen voor ons lichaam te zorgen, wordt de psyche vaak verwaarloosd, omdat die onzichtbaar is en geen pijn doet. En die doet vaak pijn.

PAP Life: Weet je wanneer je weer gaat spelen?

MO: Er zijn plannen, mijn baby drinkt nu meer dan alleen borstvoeding, dus het moment komt langzaam dichterbij dat ik niet meer nodig ben voor zijn overleving. Voorlopig speel ik gastrollen, een of twee opnamedagen. Zo'n aanloop is noodzakelijk. Er zijn ook wat gesprekken over een grotere rol, maar voorlopig kan ik natuurlijk nog niets verklappen. Ik mis het acteren, maar ik ben ook blij dat ik mezelf heb kunnen veroorloven om gewoon voor 200 procent moeder te zijn. Want rollen komen vroeg of laat wel, maar die tijd met een kind komt nooit meer terug.

Geïnterviewd door Iza Komendołowicz

Michalina Olszańska - filmactrice en auteur. Ze is 33 jaar oud. Ze studeerde af aan de Theateracademie in Warschau. Ze verwierf bekendheid met haar rol in "Córki lureu" van Agnieszka Smoczyńska en haar hoofdrol in de Tsjechische productie "I, Olga Hepnarova" - internationale erkenning. Onlangs speelde ze de rol van Helena Kulej in de film "Kulej. Dwie stron medalu", waarvoor ze een Orzeł-nominatie ontving. Ze is de dochter van Agnieszka Fatyga, een theateractrice en zangeres, en Wojciech Olszański, een acteur en activist. Ze heeft twee kinderen: een dochter uit haar eerste huwelijk en een zoon met haar huidige partner, uitgever Tomasz Zysk. Haar vierde roman "Aktorka" is onlangs gepubliceerd.