De wapens van Haroldo Conti

Hoe kunnen we de essentie van een literair werk bevatten wanneer het werd onderbroken door een zo beslissende gebeurtenis als de laatste militaire dictatuur? Honderd jaar na zijn geboorte (25 mei 1925) en 49 jaar na zijn ontvoering en verdwijning (4 mei 1976) opent Emecé de Haroldo Conti Bibliotheek met 10 essentiële verhalen.

De selectie en de proloog zijn van Juan José Becerra : "Het principe van willekeur waarop het antwoordt, dat de onrechtvaardigheden van de zaak niet kan compenseren, probeert het volledige repertoire van Conti 's literaire maskers te ontdekken, geordend door een formalisme van stilte: van de ontbrekende taal, aangevuld door de lezer op het niveau van de sensaties, en die eerst hulde brengt aan de schoonheid en vervolgens aan de politiek." En hij voegt eraan toe: "Wat in deze bewerkingen verschijnt, is, door introspectieve uitbreiding, Conti 's eigen reeks maskers (geraden in zijn personages), voor wie het leven een 'ontwerp' was. Het leven is noch origineel, noch kopie, maar werk in uitvoering."

Zo is het betreden van deze verhalen niet alsof je je verdiept in een klein deel van het Conti- project, maar kan het juist worden gezien als een belangrijk onderdeel van zijn oeuvre, dat opmerkelijke hoogtepunten van meesterschap en relevantie bereikt. Zo is er "The Cause", bijna een korte roman, een van de beste stukken politieke literatuur die je ooit kunt lezen. Of de charme van "Ad Astra", waarin een klein gebied wordt geschokt door de zekerheid dat er een man is die vliegt.

Of het brute blok, want zo is de natuur, gevormd door "My Mother Walked in the Light" en "Perfumed Night", dat diepzinnige kwesties zoals deze opening behandelt: "Het leven van een man is een ellendig ontwerp, een handvol verdriet dat in een paar regels past. Maar soms, net zoals er hele jaren van lange, dikke duisternis zijn, is een minuut van iemands leven een verblindend licht." Of "Marked", een verhaal over rivierbewoners dat, samen met "The Ballad of the Carolina Poplar" en "The Wait", kan worden gekoppeld aan zijn meesterwerk Sudeste.

Of "Cinegética", dat iets van de meedogenloze (dat wil zeggen, onversierde) toon van de roman En vida behoudt. Het laatste verhaal is "Bibliográfica", misschien een anomalie, en daarom waardevol in dit corpus, van een auteur als Conti, die niet geïnteresseerd was in het schrijven van literatuur over schrijvers, omdat hij zich meer richtte op het doordringen van die geesten en lichamen die niet gedefinieerd werden door woorden, maar door daden of door wat onuitgesproken bleef.

Deze tien essentiële verhalen weerspiegelen een stem en een verhalende impuls die de eigen generatie en het historische moment van publicatie (de eerste stappen werden gezet eind jaren vijftig en het laatste verhaal dateert van dezelfde dag als de ontvoering) overstijgt en die ook vandaag de dag nog gelezen kan worden. Ze laten zien dat het proza is dat nog steeds betovert: het vertelt over een vervlogen wereld met een toon waarin elk woord zijn eigen specifieke gewicht op de pagina krijgt.

Zo komen we tot het inzicht dat de materie en het substraat van deze teksten te maken hebben met bepaalde sporen van eeuwigheid op aarde: de rivier, de stilte, de natuur, het onverwachte, de tijd. Haroldo Conti schrijft met verbluffende efficiëntie over wat op het bestaan drukt en onopgelost blijft.

10 essentiële verhalen , Haroldo Conti. Selectie en proloog door Juan José Becerra, Emecé, 264 pagina's.