Bruce Wagner: Op zoek naar het heilige in Hollywood

Hoewel hij in 1954 in Wisconsin werd geboren, groeide Bruce Wagner op in Beverly Hills, Los Angeles, een context die hij later in zijn boeken en scenario's zou repliceren. Nadat hij van school was gegaan, werd hij limousinechauffeur, net als Robert Pattinsons personage in Maps to the Stars (2014), dat hij schreef voor de film van David Cronenberg . En hij begon te schrijven. Halverwege de jaren tachtig waren zijn diensten zeer gewild in Hollywood, en onder de vleugels van regisseur en producent Wes Craven was hij verantwoordelijk voor een deel van de Nightmare on Elm Street -saga en andere producties die hij liever niet recenseert. Voor Wagner, die gelooft dat in zijn verhalen over gewelddadige en perverse personages het heilige vaak uit het oog wordt verloren, vermindert de taal van de cinema de kracht van proza. Hij heeft vijftien romans geschreven, waarvan The Marvelous Universe de eerste is die in de Argentijnse boekhandels ligt.

– The Marvelous Universe is je eerste roman die in de Southern Cone is gepubliceerd. Wat betekent het dat dit de inleidende roman is van je werk voor lezers in deze regio?

Ik heb een enorme genegenheid voor dat deel van de wereld: de literatuur en de mensen. Ik had een lange relatie met Carlos Castaneda, wat die passies verder aanwakkerde. Bovendien is The Marvelous Universe , met vijftien romans op zijn naam, de enige roman die elementen van magisch realisme bevat, hoewel al mijn werk een variant van magisch realisme is, omdat het de illusies onderzoekt die inherent zijn aan het mens-zijn en het korte leven dat we op aarde doorbrengen. Het boek werd geannuleerd vanwege de "problematische inhoud", dus de Spaanse versie geeft lezers de kans om de roman te zien in de context van censuurcultuur: een beweging die ontstond om kunst, taal en schrijvers te onderdrukken.

–Je wordt beschouwd als "de Hollywood-schrijver van jouw generatie". Vormt je werk een samenhangend geheel, of zie je het als iets afwijkends?

–Ik geloof dat mijn werk streeft naar het transcendente. Dat aspect van mijn werk – het sacrale – wordt soms over het hoofd gezien vanwege de morbiditeit en grofheid van verhalen. Het is veel gemakkelijker om verstrikt te raken in de smerige of bijna pornografische aspecten van de wereld dan in het sacrale. Velen hebben Dante's Inferno gelezen, maar niemand neemt de moeite om Paradijs te lezen.

– Naast het schrijven van romans heb je ook film- en tv-scripts geschreven. Wat was er eerst?

–Ik beschouwde mezelf altijd als een prozaschrijver, zelfs vanaf mijn elfde of twaalfde. David Cronenberg vertelde me dat ik veel meer beïnvloed werd door boeken dan door films. Ik begon met het schrijven van scenario's bij toeval en om geld te verdienen. Ik was jarenlang een "Hollywood-medewerker" en begon uiteindelijk proza te gebruiken als tegengif voor het gif dat me doodde. Beïnvloed door F. Scott Fitzgeralds verhalen over een alcoholistische, mislukte scenarioschrijver – The Pat Hobby Stories – schreef ik Force Majeure , een bundel van vier verhalen die uiteindelijk mijn eerste roman werd. Samenwerken met anderen is de aard van het schrijven voor film. Fictie is de antithese daarvan, en vanwege het zeer specifieke taalgebruik, wat mijn grootste passie is, voelde ik me daar van nature toe aangetrokken, in plaats van het amorfe en grotendeels irrelevante taalgebruik in het filmmedium.

–Waar haal je de informatie en observaties vandaan om je personages te creëren, die ondanks de vreemde en groteske plots toch een groot realisme bezitten?

–Ik heb een goed oor voor alledaagse taal en een goed oog voor de kleine, herkenbare woorden en alledaagse details die aan een operatragedie voorafgaan.

–In Marvelous Universe is er een verband tussen roem en transformatie. Waarom verschijnen ze samen?

Roem is een van de ultieme illusies. Het is een mythische vervorming van de primaire behoefte om gezien, gehoord en erkend te worden. Het idee van transformatie, in al zijn puurheid, is daar de antithese van: men probeert de ketenen van het lichaam, de alledaagse wereld en, naar men mag aannemen, de gevangenis van ego en identiteit te ontstijgen. Zo gedefinieerd zijn de ideeën van transformatie en leren heilig. Het is een manier om ons te verzoenen met onze sterfelijkheid, terwijl de maatschappij die vaak als een gruwel, lelijk en verontrustend presenteert. Het is een manier om ons te verzoenen met de dood zelf. Maar mensen zijn pervers en zoeken voortdurend naar manieren om de dood te trotseren of eraan te ontsnappen.

–In The Marvelous Universe is ziekte een vorm van transcendentie, en tegelijkertijd heeft het een zekere seksuele aantrekkingskracht. Welke plaats denk je dat ziekte inneemt in de wereld van vandaag? Waarom speelt het een belangrijke rol in jouw verhalen?

–Ik wijd me aan het belichten van onze grootste angsten, omdat die angsten cultureel geërfd zijn. Het is altijd de Dag van de Doden, net zoals het altijd de Dag van de Levenden is. Ik zie het verschil niet. Ziekte is een portaal dat ons toegang geeft tot verschillende en essentiële manieren van kijken. Ziekte is in die zin als dromen terwijl we slapen. Het is als kunst. Het is als seks. Ziekte doordringt, instrueert, informeert. En het is vaak dodelijk. Ziekte herinnert ons, net als kunst en seks, aan onze kleine plaats in de kosmos.

– Trixanna's personage is het slachtoffer van een hallucinatie die is afgeleid van de X-Men. President Milei wordt hier vaak afgeschilderd als Wolverine. Hoe denk je dat de inpassing van moderne fantasyverhalen in het huidige collectieve bewustzijn hierop van invloed is?

– Trixanna lijdt aan schizofrenie, iets wat de maatschappij openlijk lijkt te hebben omarmd. Er bestaat iets dat klinisch bekend staat als "ChatGPT-psychose", en dat treft degenen die te vertrouwd raken met AI. Intimiteit met AI neemt exponentieel toe; aan het einde van de regenboog zal er iets zijn dat noch goed noch slecht is, maar het zal niet op een pot met goud lijken. AI wordt onderdeel van het collectieve onderbewustzijn. Blockbusterfilms die de mythe weerspiegelen, vormen een secundair thema, een afleiding, een reflectie, maar zonder betekenis.

–Endgame weerspiegelt het huidige klimaat van cancelcultuur. Waarom vond je het belangrijk om het onderwerp via fictie te verkennen? Wat heb je opgemerkt tijdens die jaren van zelfopgelegde zuiveringen in Hollywood?

– Deze zuiveringen gaan door. Nogmaals: het was een aspect van de mensheid dat mijn aandacht trok. Dat Marvelous Universe werd geannuleerd door "gevoelige lezers" was niet eens ironisch. Ik wilde iets schrijven over wat ik het Cancellation Pavilion noem; iets dat de complexiteit ervan weerspiegelde. De cancelcultuur was een prachtige synthese van een eeuwenoude historische tendens tot perversie van degenen die de poorten van de kunst bewaken, en meer nog: degenen die het woord fascisme onverschillig gebruiken en de eliminatie ervan nastreven (iets wat onmogelijk is omdat het dezelfde zwaarte in het menselijk DNA heeft als het heilige), worden gepassioneerde verdedigers van tirannie en bloedbad, zowel metaforisch als letterlijk.

–Welk effect had die ervaring op jou en op het schrijven van het laatste boek ( Endgame )?

– Het boek werd afgemaakt en gratis online gepubliceerd, en de annulering ervan ging niet gepaard met schrijven of herschrijven. Ironisch genoeg is het de enige roman van mij die nooit uitverkocht zal raken. Sterker nog, er zijn al vele edities, en ik krijg er geen geld voor, uit eigen keuze.

– De roman combineert een ietwat nihilistische visie met een zoektocht naar transcendentie. Dat brengt me tot een vraag over jouw overtuigingen. Geloof je dat er een mogelijke orde in de wereld is, of ben je een actief pessimist?

–Ik beschouw mezelf helemaal niet als een cynicus. Ik streef ook naar transcendentie. Ik heb geen overtuigingen, want de perversie van het mens-zijn is om een kooi te bouwen met die overtuigingen en anderen daarin uit te nodigen, of te geloven dat je erbuiten staat en naar binnen kijkt. Mijn reflecties hierop worden verkend in The Met Gala en in Tales of Saints and Seekers: Two Novellas .

Het wonderbaarlijke universum . Oorsprongsverhalen, Bruce Wagner. Walden Publishing, 504 pagina's.