Berlijnse vrouwen laten hun billen zien: de helft van de stad draagt microshorts – maar waarom?
Het Berlijnse stadsbeeld wordt gekenmerkt door blote billen en lange blote benen. Seksualiteit speelt echter slechts een marginale rol in deze trend.
Een cabriolet, de kap staat open, de warme wind in je gezicht, de zon schijnt fel - en Katy Perry schreeuwt uit de speakers: "California girls, we're unforgettable, Daisy Dukes, bikinis on top".
In 2010 zong de Amerikaanse zangeres over de ultrakorte denim shorts , vernoemd naar het personage Daisy Duke uit de Amerikaanse serie "The Dukes of Hazzard" (1979-1985). Het filmpersonage stond bekend om haar schaarse outfits en werd beschouwd als een sekssymbool.
Een blik op de straten van Berlijn onthult: Daisy Dukes zijn terug – en niet alleen in nieuwe kleuren en stoffen, maar ook korter dan ooit. Maar waarom nu?
Het is zondagmiddag en een vriendin uit München is op bezoek. Met temperaturen boven de 30 graden Celsius voelt de stad aan als de Sahara. Een buitenevenement met hiphop- en r&b-geluiden lokt ons sowieso naar buiten. En dan, voor het eerst, merk ik het echt: talloze vrouwen dragen extreem korte shorts. En daarmee bedoel ik minimale stukjes stof die de meest zichtbare delen van hun lichaam nauwelijks bedekken, waardoor hun billen half zichtbaar zijn.
Zeker, dit is geen nieuw fenomeen. Dergelijke looks zijn al eerder gezien, vooral in Berlijnse clubs en op raves . Maar de frequentie van deze middag is opvallend – en in de dagen die volgden, kwam ik deze schamele exemplaren overal tegen, of het nu op de Rosenthaler Platz was of in Kreuzberg.
Meestal gemaakt van zwarte jersey, vaak gedragen met een oversized shirt. Voeg hoge laarzen, een opvallende tas en los haar toe. Ik zag deze look ook vaak tijdens de laatste Berlin Fashion Week, zo'n twee weken geleden: muzikante Domiziana droeg bijvoorbeeld een witte jerseyversie met een geprinte top van dezelfde stof tijdens een modeshow.
Er worden vaak theorieën gebruikt om modetrends zoals deze te classificeren. Termen zoals de "Rode Lippenstift Theorie" of "Zoomlijn Index" komen veel voor in de mode. Deze laatste, of "zoomlijn index", is gebaseerd op de theorie dat de economische situatie kan worden bepaald door de lengte van een rok. In economisch goede tijden worden zoomlijnen korter, terwijl ze in tijden van crisis langer worden. Deze theorie dateert uit de jaren 20 en werd bedacht door de Amerikaanse econoom George Taylor. Wanneer er meer geld is, ontstaat er een gevoel van vrijheid – en daarmee de wens om kortere rokken te dragen. Maar hoewel Taylor een verband wilde leggen tussen aandelenkoersen en zoomlengtes, ontbrak wetenschappelijk bewijs – en wordt de theorie als zeer controversieel beschouwd. Vooral de "Golden Twenties", de periode waarin de theorie werd ontwikkeld, tonen de ambivalentie ervan aan: enerzijds werd het decennium gekenmerkt door kortere jurken, anderzijds door soms extreem fluctuerende economische omstandigheden in de Weimarrepubliek.
Volgens een representatief onderzoek van marktonderzoeksbureau Ipsos omschreef slechts 31 procent van de Duitse burgers de huidige economische situatie afgelopen juni als "goed". Onzekerheid, inflatie en wereldwijde crises domineerden – en, voor zover ik kan zien, in tegenstelling tot Taylors theorie, worden de broeken momenteel korter dan ooit.
Toch wordt mode beschouwd als een seismograaf van de tijd. Immanuel Kant erkende de relevantie ervan al. In de 18e eeuw schreef hij: "Het is beter een dwaas te zijn in de mode dan een dwaas uit de mode." En hij schreef dit in een tijd waarin kleding nog werd afgedaan als een "oppervlakkige vrouwelijke preoccupatie". Kant zag modieuze onwetendheid niet als een uiting van individualiteit, maar van naïviteit.
Het is waarschijnlijk al lang bekend en gedocumenteerd dat kleding ook een sociale en politieke betekenis heeft. De vraag is dus niet alleen wat je draagt, maar belangrijker nog: wat wil je uitdrukken met wat je draagt?
Dr. Dawnn Karen, psycholoog en modetheoreticus, vatte het samen in een interview met InStyle uit 2020: Vrouwen droegen in de jaren 40 en 50 rokken "net boven de knie" omdat ze het zat waren dat hun lichaam hen bepaalde. Kleding was het laatste waar ze controle over hadden. "Het gaat om rebellie," zei Karen, "maar achter deze rebellie schuilt een diep verlangen naar controle. En achter deze controle schuilt de behoefte aan veiligheid." Veiligheid, met andere woorden, het gevoel van veiligheid. Een gevoel dat lang niet iedereen in Duitsland en de rest van de wereld momenteel ervaart. Toch groeit de behoefte eraan te midden van de omwentelingen van onze tijd. Als het om mode gaat, heb ik de indruk dat het bij groepen die vaak worden blootgesteld aan discriminatie – mensen van kleur, queers, maar ook vrouwen in het algemeen – niet langer alleen om stijl gaat. Het gaat om gezien en waargenomen worden, om zichtbaarheid. En om autonomie.
Als ik de trend naar ultrakorte shorts zoals Daisy Dukes in dit licht bezie, is het volkomen logisch: ze symboliseren een behoefte aan vrijheid, aan het recht op zelfbeschikking, dat momenteel door verschillende politieke actoren in twijfel wordt getrokken. Aan een gevoel van lichtheid waarvan veel jongeren, vooral jonge vrouwen, vrezen dat ze het verliezen. Willen we ons niet allemaal net zo zorgeloos voelen als de "California Girls" uit de hit van Katy Perry?
Berliner-zeitung
