Dlaczego ktoś staje się tyranem: Ukryta psychologia tyrana
Nękanie: forma ekspresji czy obrona? Każdy człowiek przechodzi przez trudne chwile w swoim życiu. Zmaga się ze światem zewnętrznym i przede wszystkim ze swoim własnym światem wewnętrznym. Intensywne emocje, takie jak lęk, złość i smutek, kumulują się od czasu do czasu. Osoby, które potrafią radzić sobie z tymi emocjami w zdrowy sposób, mogą zmienić swoje doświadczenia. Niektórzy jednak nie wiedzą, co zrobić z tymi uczuciami. Nigdy nie nauczył się wyrażać swoich uczuć albo nie zna innego sposobu, jak je tłumić. W tym miejscu pojawia się zjawisko zastraszania. Zastraszający znajduje sposób na rozładowanie swojego wewnętrznego bólu poprzez wyrządzanie krzywdy innym. Czasami jest to świadomy wybór, a czasami nieświadomy mechanizm obronny. Kiedy czujesz się źle, umniejszanie lub obrażanie kogoś innego daje ci chwilowe poczucie władzy. Jednakże ta „chwilowa wyższość” tak naprawdę pokazuje, że dana osoba nie jest w zgodzie z samą sobą.
Zastraszanie często składa się z wielu warstw. Na poziomie psychologicznym uwagę zwracają następujące elementy:
- Złość, zazdrość, poczucie bezwartościowości
- Niezdolność do wyrażania i regulowania emocji
- Dążenie do władzy i kontroli
- Wyuczone wzorce zachowań (np. przemoc domowa, umniejszanie, sarkazm)
- Wpływ wzorców do naśladowania w sytuacjach przemocy (rodzice, nauczyciele, postacie medialne itp.)
Niektóre osoby są stale narażone na znęcanie się od dzieciństwa. W rodzinie, w szkole, na ulicy... Są stale krzywdzeni, poniżani i pozostawiani samym sobie. Z czasem u takich osób rozwija się przekonanie, że „Jeśli nie będę silny, zostanę zmiażdżony”. To jest tarcza obronna. Zastraszanie staje się pewnego rodzaju strategią przetrwania. Jednak na dłuższą metę strategia ta prowadzi człowieka do jeszcze większego poczucia samotności i winy.
Znęcanie się nie dotyczy tylko dzieci; Może się to również zdarzyć wśród dorosłych, w domu, w pracy i na platformach cyfrowych. A najbardziej druzgocące jest to, że to, co się wydarzyło, nie zostało wyrażone. Milczenie w obliczu zastraszania z czasem niszczy duszę od środka. Dlatego pierwszym krokiem powinno być nie milczenie.
Dzielenie się tym, co się wydarzyło, proszenie o wsparcie, ustalanie granic; Wzmacnia zarówno samą osobę, jak i jej otoczenie. Tam, gdzie panuje tyrania, przyjaźń nie może rozkwitnąć. Ale jeśli rozwinie się przyjaźń, tyrania nie przetrwa.
Zastraszanie to nie tylko działanie; To krzyk, który ma głębokie podłoże psychologiczne. W każdym łobuzie kryje się dziecko, które kiedyś zostało skrzywdzone. Dostrzeżenie tej prawdy to pierwszy krok, który może zmienić zarówno ofiary, jak i sprawców. Pamiętaj: Ból, którego nie można wyrazić, często wyraża się poprzez zranienie kogoś innego. Jednak współczujące spojrzenie może przełamać nawet najgrubszą obronę.
ntv
