Śladami Enrique Tábary

Stopy w butach lub bez, wszystkie w różnych kontekstach. Seria nosiła tytuł Pata-Pata i jest dziś jednym z najbardziej rozpoznawalnych elementów twórczości wielkiego ekwadorskiego malarza i rysownika Luisa Enrique Tábara Zerny (1930–2021), mistrza nowoczesnej sztuki Ameryki Łacińskiej . Legenda głosi, że podczas pobytu w Nowym Jorku podarł jedno ze swoich dzieł na kawałki. Ujrzał nogi i poczuł, że znalazł to, czego szukał.

Podobna sytuacja przydarzyła mu się podczas pobytu w Europie. Pod wpływem licznych przyjaciół, Tábara wziął udział w historycznych wydarzeniach, takich jak Hołd dla Surrealizmu we Francji, zorganizowany przez André Bretona w 1959 roku, gdzie reprezentował Pawilon Hiszpański, dzieląc przestrzeń z tak wybitnymi postaciami jak Salvador Dalí , Eugenio Granell i Joan Miró . W tym czasie regularnie odwiedzał również Tápies , Canogar , Millares i Torres García .

Historie europejskie, o których nie wszystkie są znane, są obecnie ratowane, zwłaszcza związek Tabary z hiszpańskim informelem , okresem, w którym rozwinął geometryczny konstruktywizm – opowiada Ñ z Ekwadoru jego syn Eduardo Lalo Tabary , jeden z czołowych przedstawicieli Stowarzyszenia Dziedzictwa Amerykańskiej Nowoczesności (ALMA). Jest to sieć przedstawicieli, spadkobierców i badaczy dziedzictwa artystycznego, której celem jest zachowanie, upowszechnianie i rewaloryzacja pamięci o fundamentalnych twórcach tożsamości kulturowej Ameryki Łacińskiej.

Kiedy Enrique Tábara zmarł w wieku 90 lat, przeszedł przez różne style i nurty, zawsze dalekie od komercyjnej tyranii. Marta Traba opisała Tabarę jako medium, które powtarza słowa, gesty i „niezrozumiały język” rasy poprzez „emocjonalną wrażliwość”. Jego marginalizowane postacie – górnicy, prostytutki, drzewa i dżungle, z których jego słynne stopy zwisają niczym owoce, owady, a nawet ezoteryczne symbole – jego seria obrazów z powtarzającą się kaligrafią, nawiązująca do jego interpretacji prekolumbijskich dekoracji, nie przypomina niczego, co widziano wcześniej .

Ze względu na rosnące zapotrzebowanie na prace Tábary na rynku międzynarodowym, aby zapobiec kradzieży i fałszerstwom oraz zachować integralność jego spuścizny, jego syn wskazuje, że od 2025 roku oficjalną certyfikacją dzieł jego ojca zajmuje się Galería Estudio Tábara , a dokument zawiera kod QR powiązany z Archiwum Fundacji Enrique Tábara. Valia Garzón Art Services, amerykańska firma zajmująca się badaniem pochodzenia, jest jedyną instytucją upoważnioną do śledzenia pełnej historii dzieł ekwadorskiego mistrza, z których wiele nigdy wcześniej nie było wystawianych publicznie.