Fabián Casas: ojcostwo, bruksizm i inne pułapki

Fabián Casas nie biega w wyścigu. Nie spieszy się z publikacją. Osiem lat minęło między jego powieścią Titanes del coco a następną, El parche caliente . Kolejne osiem lat zajęło mu, zanim powrócił do poezji z Últimos poemas en prozac . To samo stało się z jego opowiadaniami. Piętnaście lat później, najpierw w Eloísa Cartonera, a następnie w tym rozszerzonym wydaniu opublikowanym przez Emecé, ukazał się A Series of Unfortunate Stories .

Najnowsze dzieło autora Ode and Leisure, między innymi, ma mniej niż 100 stron. Jednak, pomimo wszelkich uprzedzeń, głębia tych opowieści jest odwrotnie proporcjonalna do ich długości. W prologu, dodatku do tego wydania, Casas opowiada, jak powstała ta antologia, rodzaj szczęśliwego wspomnienia zagubionych papierów. Kiedy pisarz Osvaldo Aguirre poprosił o krótką opowieść do opublikowania w magazynie, znalazł się z kilkoma odrzuconymi pracami z poprzednich książek. To, w połączeniu z filmem, który obejrzał w tym czasie ze swoimi dziećmi, zainspirowało go do napisania tytułu tej książki i dopełniło koncepcji.

Wprowadzenie zawiera więcej spostrzeżeń na temat osobowości tej postaci poety i scenarzysty lat 90., który wydaje się nigdy nie zatrzymywać, ale raczej dążyć do stanu stałej dostępności. Tam dzieli się swoją tęsknotą za opróżnieniem siebie, wymazaniem siebie, dopóki „osobistość się nie rozpuści”, co kiedyś nazwał „dziwnym głosem”. Ujawnia również swoje zainteresowanie opowiadaniami i postanowił je pisać niemal jak ktoś uczestniczący w warsztatach literackich: na podstawie instrukcji.

Scena otwierająca tę książkę jest ciekawa. Siedzi pośrodku łóżka, otoczony dziećmi, które bawią się chińskimi smokami. Tak właśnie pisze. To przeczy temu, co powiedział Ricardo Piglia, co wywołało reakcje Fogwilla, na temat ojcostwa. „Nie musisz mieć dzieci, żeby mieć 100% wolnego czasu na swój projekt literacki” — powiedział Piglia. „Musisz pisać, mając dzieci na holu” — odparł Fogwill. W tym przypadku Casas wydaje się bliższy temu drugiemu.

Przechodząc do opowiadań, „The Archons” przedstawia wiejskie otoczenie z sennym, palącym jointy bohaterem, który ożywia dziwne wizje. W „The Shining” z Andrésem Stellą, alter ego Casasa , towarzyszy on żonie na ślubie. Wszystko jest opowiadane z ironią i pewnością siebie. W „Bruxism” pojawia się przyjaźń, powtarzający się temat, wraz z transformacją, która przychodzi wraz z zostaniem ojcem. „The Shroud” to historia Picassa, postaci, która pojawia się w powieści Leisure, który zyskał swój przydomek nie ze względu na słynnego hiszpańskiego artystę, ale dlatego, że był skłonny do przyjmowania wszelkiego rodzaju narkotyków. „The Little Prince” jest opowiadany przez dziecko z wodogłowiem. Tutaj dziwny głos wyłania się z większą mocą w jednym z najbardziej dopracowanych utworów pod względem napięcia dramatycznego, ciepła dialogu i emocji.

Krótki utwór „The Cleaning”, który w autobiograficznym tonie opowiada o ekshumacji jego matki na cmentarzu Chacarita, może początkowo ujawniać pewien brak polerowania. Albo może to na tej „wadzie” spoczywa wpływ ostatniej sceny. Czasami krytycy palą własne podręczniki. W Casas to, co zawodzi, co wydawało się nie na miejscu, ma sens. A oryginalność, według niego, jest przereklamowana: „Lepiej ukraść operację umysłową niż retorykę podziwianego pisarza” – podsumowuje.

Seria niefortunnych historii , Fabián Casas. Emecé, 88 stron.