Ciało i dusza książki

Otwieramy książkę ; gest tak powszechny — lub przynajmniej taki powinien być — że zapominamy, iż przedmiot, który nazywamy książką, jest niezwykłym wynalazkiem w swojej prostocie i złożoności.

Od skromnego kamienia do majestatycznego marmuru , od podatnej na kształtowanie gliny do lekkiego papirusu , od bambusa do pergaminu, a na końcu papieru.

Od tabliczki do zwoju , który pozwalał czytać tylko od początku do końca; od zwoju , czyli tomu , do garści zszytych arkuszy, zapisanych po obu stronach. Nie trzeba było czytać w żadnej określonej kolejności; można było przeglądać strony.

Książkę można było położyć na stole i trzymać otwartą bez większych trudności. Sukces formatu był gwarantowany; przetrwała ponad 1500 lat i wykazuje oznaki zdrowia żelaza. Nawet zmiany technologiczne nie wpłynęły na nią.

Choć książki cyfrowe cieszą się ogromną popularnością, oszczędzając nam problemu miejsca, a w przypadku podróży także wagi, zwłaszcza w przypadku osób, które uległy nawykowi czytania, to nadal zauważalna jest preferencja dla książek papierowych.

Nie wymaga wtyczki, systemu operacyjnego, baterii ani okresowych aktualizacji; nie prosi nas o akceptację plików cookie, choć chętnie pozwala nam na zapisywanie plików cookie podczas czytania; nie dodaje naszych danych osobowych do żadnej bazy danych ; nie wysyła nam reklam.

Wystarczy, że ją otworzysz i zaczniesz czytać; co najwyżej możesz utworzyć zakładkę , która przypomni ci, gdzie skończyłeś (oczywiście, jeśli nie chcesz skręcać do przodu ).

Wystarczy otworzyć książkę , aby zobaczyć jej wnętrze, bo tak się to nazywa. Rdzeń książki , dzieło, które zawiera i które nadaje jej znaczenie, to to, co nazywamy ciałem . I tak jak nasze, jest ono owinięte i chronione na początku i na końcu rodzajem papierowej skóry wykonanej ze stron.

Na początek i na koniec okazuje nam szacunek, zostawiając nam odrobinę miejsca z kilkoma pustymi kartkami, które znamy jako strony grzecznościowe .

Następnie strona tytułowa zawiera tytuł książki ; po stronie tytułowej znajduje się strona okładki , która zawiera informacje o autorstwie i wydaniu dzieła. Na odwrocie okładki znajduje się strona z informacjami prawnymi i dotyczącymi własności intelektualnej.

Przewróciliśmy pięć lub sześć stron w lewo i po drodze otwierają się przed nami drzwi do nowej przestrzeni i nowego czasu.

Możemy znaleźć dedykację lub epigraf , czyli tytuł cytatu, który autorzy niekiedy umieszczają na początku i który zwykle odnosi się do treści dzieła.

Niektóre książki mają prolog lub wstęp , z których wiele jest równie literackich jak samo dzieło i niezbędnych do jego zrozumienia; przypomina mi to na przykład narracyjną interakcję prologów stworzonych przez Cervantesa do Don Kichota i przez Unamuno do Niebli .

Po zakończeniu czytania możesz znaleźć epilog , ale nie musisz; prawie zawsze jest to podziękowanie dla osób, które współpracowały przy pisaniu lub redagowaniu.

A nawet jeśli skończyliśmy czytać, książka nie jest kompletna, dopóki punkt kulminacyjny , „szczyt” greki i łaciny, nie pojawi się na ostatniej stronie, z informacjami o druku. Weź książkę , poznaj swoje ciało i, jeśli odważysz się, zbliż się do swojej duszy.

TEMATY -