Fendi, 100 lat rzymskiego domu mody wyłącznie dla kobiet
Prawdziwy założyciel domu mody Fendi nosi inne nazwisko. Nazywała się Adele Casagrande i w 1918 roku, będąc jeszcze młodą dziewczyną, była już przedsiębiorcą. Prowadzi rodzinny sklep-warsztat futrzarski w Rzymie, przy Via del Plebiscito, a kiedy w 1925 roku wychodzi za mąż za Edoardo Fendiego, postanawia przemianować go na cześć męża. W ciągu zaledwie kilku lat firma Fendi rozrosła się, otwierając kolejne oddziały w mieście i stając się najlepszym miejscem do zakupu wysokiej jakości skórzanych walizek i toreb. Ze związku Adele i Edoardo narodziło się pięć córek: Paola, Anna, Franca, Alda i Carla. Po śmierci ojca, w okresie powojennym, przejęli rodzinny biznes i przekształcili go w międzynarodowy dom mody, najpierw dokonując rewolucji w świecie futer, a następnie wypuszczając na rynek kolejne torby. Adele chciała, aby jej córki studiowały i wyszły za mąż, zostając cichymi matkami, ale dla nich naturalne było zakasanie rękawów i dołączenie do matki w sklepie. Nie było to łatwe, ponieważ w tamtym czasie sektor ten był wciąż domeną mężczyzn.
Uzupełniający się i zjednoczeni – „jak pięć palców u ręki”, jak lubili powtarzać – wkrótce podzielili się rolami i obowiązkami. Paola specjalizowała się w wyszukiwaniu materiałów i technik produkcji, Alda w futrach, Franca zaczęła podążać za sklepami, Anna w biurze projektowym wyrobów skórzanych, odzieży gotowej i licencji, Carla w public relations.
W ciągu kilku lat siostry skonsolidowały biznes, od czasu do czasu zatrudniając różnych stylistów futer, ale prawdziwą rewolucję Fendi zapoczątkowały w 1965 roku, gdy nawiązały współpracę z Karlem Lagerfeldem. Dzięki niemieckiemu projektantowi, który pozostanie na stanowisku przez 54 lata, obala się tradycyjny pogląd na futro jako obowiązujący element ubioru, przekształcając je ze sztywnego symbolu statusu w lekki i współczesny przedmiot codziennej mody. Dziś idea domu mody, którego założycielem jest firma futrzarska, wydaje się anachroniczna i zdecydowanie nieaktualna w obliczu nowej świadomości ekologicznej, jednak w tamtych czasach, przed rokiem '68, każda kobieta pragnęła mieć przynajmniej jedno futro w swojej garderobie, jako symbol bogactwa i elegancji. Lagerfeld proponuje nowe pomysły i modele, a siostry odpowiadają, dostosowując najnowocześniejsze techniki i najnowsze kolory do jego kreatywności. Krótko mówiąc, stają się królowymi rynku i stosują soczewki mody również w stosunku do wyrobów skórzanych. Wszystko staje się mniej sztywne i bardziej funkcjonalne. Można je rozpoznać po czarnym, podwójnym logo z literą F na tle w kolorze błota, zaprojektowanym przez Lagerfelda w 1966 r. Logo to, oprócz nawiązania do inicjałów marki, oznacza „futrzane futra” i tak w kolejnych latach charakteryzowało się najpopularniejsze ubrania i dodatki tego domu mody. Fendi-mania wkrótce dotarła również do kina. W 1973 roku siostry zaprojektowały futra na potrzeby filmu Luchino Viscontiego Ludwig , a następnie, również dla reżysera, pracowały nad filmami Grupa rodzinna we wnętrzu oraz Niewinni . Michelle Pfeiffer, Madonna i Gwyneth Paltrow nosiły również futra tej marki w filmach Martina Scorsese „Wiek niewinności” , Alana Parkera „ Evita” i Wesa Andersona „Genialny klan” .
W 1977 roku powstała pierwsza kolekcja gotowa do noszenia sygnowana przez Fendi (i oczywiście Lagerfelda). W kolejnych latach produkcję rozszerzono o szaliki, rękawiczki, krawaty, okulary, dżinsy i artykuły gospodarstwa domowego. Obecnie w archiwum znajduje się ponad 70 000 rysunków podpisanych przez Karla. Jego pracę dla marki uczczono w 1985 r., w dwudziestą rocznicę ich współpracy, wystawą w Galleria Nazionale d'Arte Moderna e Contemporanea w Rzymie. W tym samym roku wprowadzono na rynek pierwsze perfumy, nazwane po prostu Fendi, a w 1989 r. w Nowym Jorku otwarto pierwszy amerykański butik i zadebiutowała linia domowa. W 1990 roku przyszła kolej na męską kolekcję odzieży i dodatków. Sukces Fendi przetrwał recesję lat 90. bez większych zniszczeń, również dzięki wprowadzeniu na rynek niezwykle popularnych torebek. W tym momencie, oprócz Karla Lagerfelda, do firmy dołącza także Silvia Venturini Fendi, córka Anny, która wkrótce przejmuje odpowiedzialność za biuro stylizacji. W 1997 roku wynalazł bardzo słynną Baguette, podłużną, prostokątną torbę z podwójnym zapięciem w kształcie litery F i krótkim uchwytem, którą nosi się pod pachą, tak jak Francuzi kupują chleb (a dokładniej bagietkę). Jego międzynarodowy sukces i długowieczność odzwierciedlają się dziś w ponad 600 wariantach (w tym tych, które pojawiły się w stylizacjach Carrie Bradshaw/Sary Jessiki Parker w Seksie w wielkim mieście ).
W 1999 roku siostry Fendi podjęły decyzję o sprzedaży. Luksusowa grupa LVMH, wspólnie z Pradą, wchodzi na rynek z udziałem 51%. W 2000 roku Prada sprzedała swoje udziały, a w latach 2002-2004 jedynym większościowym udziałowcem stał się LVMH. Reszta to już niedawna historia: Silvia Venturini Fendi pozostała dyrektorem artystycznym, a w 2009 r. odniosła kolejny sukces, wprowadzając na rynek torbę Pekaboo. W 2020 roku objęła stanowisko szefowej kolekcji akcesoriów i męskich, a obok niej Kim Jones przejął kreatywne kierownictwo kolekcji damskich i haute couture, które opuściła w październiku 2024 roku. Obecnie Silvia jest kuratorką wielkiego pokazu mody z okazji stulecia, zaplanowanego w Mediolanie na 26 lutego, podczas tygodnia mody damskiej. Obok niej znajduje się jej córka Delfina Delettrez, która zarządza biżuterią domu mody, co stanowi kontynuację linii matriarchalnej, łączącej ją również z prababcią Adele, babcią Anną i ciotkami.
repubblica
