Elke Spike Lee-film, gerangschikt
In Zij Haat Mij , Spike's camera is zoals altijd behendig en zijn visionaire talenten worden tot het uiterste gedreven. Maar het verhaal hier? Wauw. Gewoon... wauw. Anthony Mackie als lesbische zwangermaker-voor-geld laat me verlangen naar meer van een script. Gelukkig is er een sterke cast, met onder andere Monica Bellucci, Woody Harrelson en Kerry Washington als Mackie's op zoek naar kinderen, onlangs homoseksuele ex. Elke keer dat Isaiah Whitlock Jr. ons zijn gepatenteerde " sheeeeeeee-it! " geeft, ben ik erbij. Het is niet duidelijk hoe Watergate en de maffia op de een of andere manier verband houden met Mackie's baby-maakbedrijf, maar Spike krijgt een dikke 10 voor ambitie. Dit is met gemak de meest opruiende film van de regisseur, ook al duikt hij diep in het WTF-gebied. Kom voor de overdreven theatrale beelden; blijf voor de verbluffende beelden in elke scène.
De actie in Spikes herinterpretatie van Park Chan-wooks thriller uit 2003 is verontrustend rijk. Het maakt het de moeite waard om Josh Brolin de helft van de film in dezelfde kamer te zien. Dat is niet bepaald een slechte zaak, want zijn sluwe manoeuvres in die hel zijn vergelijkbaar met Bill Murray's omverwerpingen van een eindeloze ochtend, à la Groundhog Day. Brolin brengt de gratie van een nobele krijger naar het scherm als de alcoholistische reclameman Joe Doucett, wiens onmogelijk lange verblijf in die kamer zijn idee-fixe wordt zodra hij eindelijk vrijkomt. Het is een absolute sensatie om een nuchtere Doucett een lange lijst rivalen te zien vermoorden in deze notoir inferieure remake. Deze film kan misschien niet tippen aan Chan-wooks origineel, maar het is nog steeds een geweldige optie voor een vertoning op vrijdagavond.
Advertentie - Lees hieronder verder
We kunnen het oneens zijn met Spikes plotkeuzes in dit uitgebreide oorlogsepos, zolang je maar toegeeft dat de treffende beelden niet te ontkennen zijn. Zijn geweldige shots van de volledig zwarte 92e Infanteriedivisie, oftewel de Buffalo Soldiers, die aan het einde van de Tweede Wereldoorlog de heldere velden en het Italiaanse platteland doorkruisen, zijn doordrenkt van pure poëzie. En er is een vluchtig gevoel van hoop (en een vleugje plezier) in de scènes waarin een van de veteranen (een scherpe Omar Benson Miller) een interactie heeft met een Italiaanse jongere die de mannen vonden in een gebombardeerd gebouw. John Turturro en Joseph Gordon-Levitt schitteren als een stel hardvochtige journalisten die zo'n 40 jaar na de verschrikkingen naar de plaats van een onuitsprekelijke misdaad worden gestuurd. De volgende keer dat dit op AMC verschijnt, probeer het dan eens.
De glans van deze film is verleidelijk en iconisch. De soundtrack, die helemaal in Prince-stijl is, is geweldig, en Theresa Randle als telefoonsekswerker betovert met haar gehaaste, alles-aan-alles-gevoel-achtige ambiance. Wanhoop is een enorme motivator! Dus wanneer Judy, gespeeld door Randle, geen acteerklusje kan strikken nadat ze een regisseur ( Quentin Tarantino ) heeft laten zitten die haar opdraagt zich uit te kleden, reageert ze op een advertentie voor "vriendelijke telefonistes", en dan is het zover. Het scenario van toneelschrijfster Suzan-Lori Parks brengt de levendige callcentervrouwen tot leven. En de aanhoudende cinematografie van Malik Hassan Sayeed laat de hele set eruitzien als een neonkleurige Planet Fitness. Het is bijna onmogelijk om Isaiah Washington, die Judy's kleptomane ex speelt, te onderschatten. Ik zie hier veel om van te houden.
Advertentie - Lees hieronder verder
Ik ga niet beweren dat deze musical een meesterwerk is, maar ik vond de prismatische kleuren, de Norton Edition-touch in het Windy City-dialect en Samuel L. Jackson als een alwetende verteller in een Steve Harvey-pak echt geweldig. Wat nog meer? John Cusack als een spugende dominee die de waarheid met hoofdletter T vertelt over het bloedbad in Chi-Raq , oftewel Chicago. Oh ja, "no peace, no pussy" is een geweldige slogan – misschien wel de slimste anti-geweldverklaring sinds Chris Rocks pleidooi om elke kogel $5.000 per stuk te laten kosten. Geef Teyonah Parris haar complimenten voor haar uitdagende blik, no-nonsense charme en unieke komische timing in haar vertolking van Lysistrata, wiens antwoord op het bloedbad een regelrechte seksaanval is, die de schietgrage vriendjes (inclusief Nick Cannon, haar vriendje) zo in de war brengt dat ze misschien wel hun wapens neerleggen. Als ik erover nadenk, moet ik deze film misschien nog een keer bekijken.
Deze moderne versie van Bill Gunns horrorklassieker uit 1973, Ganja & Hess , is zo levendig en zo oogstrelend. Nee, het wiel wordt niet opnieuw uitgevonden. (Spike blijft gedurende het grootste deel van de film trouw aan Gunns visie.) Toch zorgen de frisse cast en scherpe toon ervoor dat dit pareltje grensoverschrijdend aanvoelt, bijna in de "Let's rock 'n' roll, baby!"-modus. Ik vond het geweldig om Stephen Tyrone Williams (als Dr. Hess Green) Felicia Pearson volledig te zien verslinden... met zijn ogen! (Voordat er een zwangere overgang naar een gruwelijke scène plaatsvindt, nog wel.) Ruth E. Carters preutse, levendige kleding is als The Great Gatsby meets United Colors of Benetton. Bekijk het origineel voordat je dit bekijkt.
Advertentie - Lees hieronder verder
Het enige wat ik je kan vertellen is dat Red Hook Summer vreemd en op de een of andere manier geweldig is. Wie weet wat Spike in gedachten had toen hij deze film bedacht over een weduwnaar en dominee die worstelt met een duister en mysterieus verleden? De tint van dit emotionele drama is "gedempt exotisch", vol zon (en hitte!), die de gevels van het sociale woningbouwproject en het pittoreske kerkje waar onze dominee presideert, lijkt te verslinden. Clarke Peters schittert als Da Good Bishop Enoch Rouse. Silas Jules Brown, als Flik Royale, Rouses dertienjarige kleinzoon, levert een fantastische prestatie. De muziek is urgent en pittig, perfect afgestemd op de berouwvolle overtuiging die op zijn sterfbed in de lucht hangt. Mookie (nog steeds in zijn vervaagde Sal-outfit) duikt op, net als Nola Darling (die pamfletten uitdeelt als een toegewijde ouderling in de kerk). Er is iets aan Red Hook Summer dat gewoon werkt.
Bamboozled , een satire over het buigen voor de machthebbers, is hilarisch, absurd en soms angstaanjagend dicht bij het echte leven. Damon Wayans speelt een symbolische directeur bij een groot tv-netwerk dat aan zijn ziel knaagt. Om te ontsnappen (aan zijn contract en door zwarte mensen beïnvloede, blanke baas) bedenkt de verstoten zakenman een 'minstreelshow' vol stereotiepe opvattingen over Afro-Amerikanen – denk aan de smerigste, meest gelikte realityshow die de mensheid kent. Ik vond het lachwekkend (en maar al te typerend) dat het ontsnappingsplan averechts werkt zodra de clowneske show van onze bedrijfsshill onmiddellijk een succes wordt. Jaren voordat Donald Glover in Atlanta kritiek leverde op symbolische zwarte Amerikanen, legde deze waanzinnige film (met uitstekende acteerprestaties van Jada Pinkett-Smith, Mos Def, oftewel Yasiin Bey, en Michael Rapaport) alle spreekwoordelijke kaarten op tafel. Kijk en lach – al was het maar om niet te huilen.
Advertentie - Lees hieronder verder
Spikes vierentwintigste film is leuk, jazzy en onverzadigbaar. De grappen zijn non-stop en er is een rauw, sonoor ritme dat door deze prachtig gefilmde thriller pulseert. Spike en Denzel Washington werken voor de vijfde (en laatste?!) keer samen, en ik zweer dat ze geen enkele beat missen. Washington kakelt en speelt alsof het 2006 is, en Spikes alomtegenwoordige lens legt een scala aan emoties vast. In deze herinterpretatie van Akira Kurosawa's tijdloze film High & Low uit 1963 speelt Washington een vrijgevochten muziekdirecteur in plaats van een schoenenimpresario, zoals in het keurige origineel. En zijn muziekdynastie maakt hem het kleurrijke doelwit van een Byzantijnse losgeldoperatie. Ik vond het geweldig hoe bijtend spannend dit was, ook al bleef het trouw aan Kurosawa's meesterwerk.
In de bioscoop
Summer of Sam is echt een geweldige look voor Spike. Hij zet geweldige nummers, smaakvol acteerwerk en het nirvana van een true crime-junkie in in zijn vurige vertolkingen van de bizarre mise-en-scène, waarin David Berkowitz, de titelheld Son of Sam, door de straten zwierf, gewapend met een .44-kaliber geweer. Ik herinner me nog dat ik vroeger Summer of Sam op VHS huurde en dat de dame achter de balie tegen me zei: "Dat is een nare film!" Dat is dan weer wel. Toch is het zeker een pluspunt om John Leguizamo en Mira Sorvino hun Saturday Night Fever te zien uitleven. Adrian Brody, om de een of andere reden gekleed als een lang verloren gewaande drummer van de Sex Pistols, is fantastisch, net als Ben Gazzara als de verdachte buurtbaas.
Advertentie - Lees hieronder verder
Alleen Spike zou het lef hebben om een film te maken gebaseerd op de op solidariteit gerichte manifestatie van minister Louis Farrakhan in 1995 in de hoofdstad van het land, de Million Man March. Het is dan ook niet verwonderlijk dat sommige passagiers op weg naar Washington minder geïnteresseerd zijn in de controversiële spreker dan in de algehele boodschap van zwarte trots en gemeenschap. (Richard S. Dutton, die een buschauffeur speelt met lichte bedenkingen over Farrakhan, deelt een doordachte opmerking over het grotere geheel met een andere, minder begripvolle chauffeur, soepel gespeeld door Richard Beltzer.) Maar veel gelach en het aanhoudende gevoel van saamhorigheid maken dit een waardevolle reis.
Clockers verdient echt zijn 75 procent op Rotten Tomatoes. Ik vond de film niet leuk toen ik hem voor het eerst zag halverwege de jaren 90, maar nu ik hem jaren later opnieuw zie, is het duidelijk dat dit een van Spikes betere films is na die vroege klassiekers – een rauw procedureel drama met A1-acteerwerk. Mekhi Phifer als een door de wereld getekende dealer, Delroy Lindo die de acterende heilige geest vangt als een verachtelijke drugsbaron, en een schildzwaaiende Harvey Keitel? Briljant. Spike slaat de spijker op zijn kop wat betreft authenticiteit in deze film: de liefdeloze aantrekkingskracht van de hand-tot-handverkoop wordt ontleed in spookachtige, hartverscheurende details, wat, afgezien van gunstige recensies, de reden is waarom Clockers bij de meeste kijkers niet in de smaak viel ten tijde van de release. (Zeven jaar voor The Wire leek Spikes zevende film maar al te echt, te meeslepend.) Maar dit elastische overlevingsverhaal is ongelooflijk goed verouderd.
Advertentie - Lees hieronder verder
Het eerste dat opvalt aan dit tedere coming-of-age pareltje is de warmte en gevoeligheid. Het is niet eens overdreven om te zeggen dat Crooklyn Spikes meest tedere film is. Dat is ook niet zo gek, want zijn zus Joie Lee schreef het intieme scenario. Zelda Harris betovert volledig als de negenjarige Troy, het enige meisje te midden van vier broers en zussen, die haar evenwicht vindt te midden van de eindeloze stickball- en jackbalspelletjes. Je hebt nog nooit helderder zonlicht gezien dan dat wat de nette blokken in de openingsmontage van de film omhult. En je kunt niet wachten om te zien wat elke nieuwe dag van een geweldige zomer met Troy zal brengen, kijkend hoe ze met een jongen verderop de dozijn speelt of snoep steelt uit de buurtwinkel. Niets raakt je meer dan Troys ouders (een moordende Alfre Woodard en de altijd scherpe Delroy Lindo) tijdelijk vrede sluiten over een door een onbetaalde rekening veroorzaakt diner bij kaarslicht, terwijl hun dochter geniet van de magische momenten vóór haar jonge volwassenheid. Crooklyn is echt een van Spike's onbezongen triomfen.
Man, wat een knaller! Spike's drama na 9/11, uitgebracht toen het land nog aan het herstellen was van de catastrofe, voelt groots, melancholisch en titanisch aan. Je krijgt de beelden van die onheilspellende blauwe stralen op Ground Zero nooit meer uit je hoofd, terwijl Edward Norton, als Monty, de beminnelijke heroïnedealer, zich probeert te ontworstelen aan de greep van de Russische maffia. Een topcast – Anna Paquin, Phillip Seymour Hoffman, Rosario Dawson, enzovoort – hartstochtelijk commentaar (er is een scherpe montage van de lucht uit de was, à la Mookie en Pino's betoog in Do the Right Thing ) en vlammende beelden maken dit tot een ware triomf, die het waard is om keer op keer te bekijken.
Advertentie - Lees hieronder verder
Zo hoort een oorlogsfilm gefilmd te worden! Spikes ultraprecieze lens legt elke krioelende spleet van het gebombardeerde terrein vast: groene jungles, zandverstuivende mortieren en de warme kameraadschap van een opmerkelijke eenheid soldaten. Chadwick Boseman schittert in zijn laatste rol als de geliefde leider van de eenheid. En Delroy Lindo's door PTSS geteisterde angst is zo voelbaar, dat het ronduit irritant is. Wat is een Spike Lee Joint zonder hartverscheurende muziek? Geen grapje, ik was zo goed als overdonderd door Terrance Blanchards vurige orkestrale versieringen, die de hectische zwaarte van de gewelddadige actie op het scherm oproepen. Daarmee kan deze film zich meten met elke oorlogsklassieker.
Basketbal en Spike Lee zorgen voor een fantastische match. En de door de Knicks geobsedeerde regisseur scoort absoluut met deze fantastische derde samenwerking met Denzel Washington. Ray Allen zien manoeuvreren op het veld met Washington, die zijn wispelturige vader, een ex-streetballer, speelt, is zeker boeiend en opwindend: je deelt meteen hun basketbaldromen, zelfs als je onheil om de hoek ruikt. Allen, destijds een Milwaukee Buck, brengt oefening en energie in de rol (als de NBA-minnende Jesus Shuttlerworth) en toont zijn vlakke temperament tegenover Washingtons vrolijke Joe Jackson-achtige gebral. Rosario Dawson schittert als Lala Bonilla, Jesus' geldbeluste scharrel, en zijn unieke kans om zijn vader van een hopeloos lot te redden, zorgt voor een belonende spanning. Ik ben altijd in voor deze.
Advertentie - Lees hieronder verder
Dit is misschien wel de coolste film op de lijst, en zeker een van Spikes meest ondergewaardeerde films. Hij is echter de moeite waard om te kijken, want in sommige opzichten is het dé ultieme Spike Lee Joint: er is muziek die buiten het gezichtsveld valt, innovatieve camerabewegingen en een goed getimede diss op Kenny G. Mo' Better Blues is zijn eerste samenwerking met Denzel Washington, die een verzengende performance neerzet als een verliefde bandleider die worstelt met het klassieke kunstcommerciële dilemma. De kleurrijke vignetten vatten de nerveuze, elektrische energie van een beroemde jazzclub samen. En de vastberaden kostuums van Ruth E. Carter – niemand draagt felrood beter dan Cynda Williams – maken dit tot een opwindende lust voor het oog.
Geen wonder dat Spike een Oscar won voor dit komische drama. BlacKkKlansmans script is slim en indringend, en vervaagt realiteit en fictie, als een briljante Chappelle-scène. Ron Stallworth, gespeeld door Denzels getalenteerde eerstgeborene, John David Washington, schittert op het scherm als een Afro-Amerikaanse agent die in de Colorado Ku Klux Klan belandt. Het is een kruising van "je kunt dit toch niet verzinnen" en "grappig omdat het waar is" in deze politiek scherpzinnige film, gebaseerd op ware gebeurtenissen. Ik heb zo hard moeten lachen om BlacKkKlansman dat ik na een tijdje moest sussen om de intensiteit en horror van sommige beelden te kunnen bevatten: een brandend, door de KKK omringd kruis in de voortuin van een bewapende Stallworth, in contrast met waanzinnige beelden van fulminerende intoleranten met fakkels tijdens de Unite the Right Rally in 2017. Dit is te monumentaal voor een korte reclametekst. Kijk er gewoon naar, alsjeblieft.
Advertentie - Lees hieronder verder
Ik kan deze bijtende thriller elke dag van de week wel kijken. Een uitstekende prestatie van Denzel Washington, een razendsnel, nagelbijtend plot en een paar borstbeen-trillende oneliners om ons aan het lachen te maken – wat is er niet om van te houden! Het is onmogelijk om niet vol verbazing te kijken als Spike's verschroeiende Steadicam de overvallers in dit meesterwerk over bankovervallen in de schijnwerpers zet. Washingtons sluwe theatrale spel als gijzelingsonderhandelaar is genoeg om je voor zich te winnen. Maar er is ook een bedwelmende subplot met wat swag uit nazi-Duitsland, die ergens in een kluis is gestolen! Clive Owen, Willem Defoe, Jodie Foster en Chiwetel Ejiofor laten allemaal van zich horen in deze knaller. En de knipogen naar de klassieker A Dog Day Afternoon uit 1975 zijn meer dan welkom in de brutale, New York-gecentreerde anekdotes van de personages. Dit is zonder twijfel een van de betere films op de lijst.
Spike Lee had met dit bezwerende drama misschien wel een voorproefje van het stuk verwacht. Maar er is oprechte artisticiteit te zien in zijn oprechte beschrijvingen van een zwarte familieman uit Harlem die zijn vrouw bedriegt met een Italiaans-Amerikaanse vrouw uit de gesegregeerde wildernis van Bensonhurst, Brooklyn. De openingscredits zijn gewijd aan Yusuf Hawkins, de Afro-Amerikaanse jongere die in 1989 werd vermoord door een groep boze blanken in dat deel van de stad, dus de actuele grieven in deze film zijn natuurlijk net zo intens als de Sunday Times . Wesley Snipes ziet zijn hele kledingkast uit het raam gegooid worden als zijn vrouw achter de overtreding komt; ondertussen levert Spike een hartverscheurende subplot af over de verwoestingen die crackcocaïne aanricht. Toch is Snipes' interactie – zowel urgent als verleidelijk – met zijn nieuwe liefje (een vurige Annabella Sciorra) subliem.
Advertentie - Lees hieronder verder
esquire
