Trump wil ons laten geloven dat hij probeerde een deal met Iran te sluiten voordat Israël bommen gooide

WASHINGTON, DC — Alles is subtropisch en lijkt vrij normaal in afwachting van de Mars van de Metalen Penissen zaterdagavond hier in Pyongyang aan de Potomac. (Trouwens, mijn wandeling van de metro naar mijn hotel bracht me tot de gedachte dat akkoord gaan om de nationale hoofdstad hier te vestigen in ruil voor het overnemen van de federale overheid van de volledige schuld van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog destijds misschien een eerlijke deal leek, maar nu juni op volle toeren draait en juli ingaat, kunnen Hamilton, Jefferson en Madison me, weet je wel, bijten.) Buiten de stad breekt natuurlijk de hel los. Van de BBC :

In de donkerste uren voor zonsopgang richtte de Israëlische luchtmacht zich niet alleen op locaties die verband hielden met het Iraanse nucleaire programma, maar ook op de luchtverdediging en ballistische raketbases van het land, waardoor Irans vermogen tot vergelding werd beperkt. Op de grond en in de schaduw zou het netwerk van agenten van de Mossad, de Israëlische buitenlandse inlichtingendienst, hebben geholpen bij het lokaliseren van de exacte locatie van sleutelfiguren binnen zowel de militaire leiding als kernwetenschappers. Onder de slachtoffers van de nacht bevinden zich het hoofd van de Iraanse Islamitische Revolutionaire Garde (IRGC), de bewakers van de Islamitische Revolutie die in 1979 het regime van de sjah omverwierp, evenals het hoofd van de reguliere strijdkrachten en het hoofd van de luchtmacht van de IRGC. Iran zegt dat ten minste zes van zijn wetenschappers zijn gedood. Opnieuw blijkt dat de Israëlische spionagedienst met succes het hart van de Iraanse veiligheidsdienst is binnengedrongen, wat bewijst dat niemand daar veilig is.

Ik weet zeker dat dat helemaal niet destabiliserend is. Wil je de definitie van de uitdrukking "one fell swoop"? Die heb je hier.

De Mossad zou drones vanuit Iran hebben kunnen lanceren als onderdeel van deze aanval. De belangrijkste doelen van deze hele operatie waren de nucleaire verrijkingsfaciliteit in Natanz en bases van de IRGC. Voor Israëlische militaire planners zat dit er al lang aan te komen. Iran wankelt en dit is mogelijk pas de eerste golf. Er zullen nog veel meer potentiële doelwitten op Israëls dodenlijst staan, hoewel sommige mogelijk buiten bereik liggen, diep onder de grond begraven in versterkte bases onder massief gesteente.

Oh, oké. Nu weet ik zeker dat dit een goed idee was.

Deze week oordeelde de nucleaire waakhond van de VN, het Internationaal Atoomenergie Agentschap (IAEA), dat Iran zijn non-proliferatieverplichtingen schendt en dreigde Iran voor te leggen aan de VN-Veiligheidsraad. Veel van de zorgen over het Iraanse nucleaire programma komen voort uit de opslag van hoogverrijkt uranium (HEU), dat tot 60 procent is verrijkt. Dit is veel meer dan nodig is voor civiele kernenergie en het is een relatief korte sprong naar het niveau dat nodig is om een ​​bom te bouwen.

Wacht. Was er niet een soort... hoe noem je dat? Een deal met Iran destijds die dit probleem leek op te lossen? Ik weet zeker dat ik me zoiets herinner.

Er was een akkoord om het Iraanse nucleaire programma te beteugelen. Dit akkoord werd in 2015 gesloten tijdens het presidentschap van Obama, maar Donald Trump noemde het "het slechtste akkoord ter wereld". Toen hij in het Witte Huis kwam, trok hij de VS eruit. Het jaar daarop hield Iran zich er niet meer aan.

Hang het niet allemaal aan hem op. Hij was gewoon de domme frontman. Het grootste deel van het conservatieve establishment werkte actief mee aan het saboteren van de deal. Senator Lindsey Graham liep bijna een gat in zijn flauwvallende bank. Het was onze eerste ontmoeting met de toen net verkozen senator Tom Cotton, misschien wel de slappe lul met de knikkende keel uit Arkansas. Zijn hand was nauwelijks van de Bijbel af toen Cotton – en zesenveertig van zijn Republikeinse collega's – een brief naar de Iraanse regering stuurden. De pure aanmatiging van deze brief werd alleen overtroffen door de volslagen domheid ervan, zoals Fred Kaplan destijds in Slate opmerkte. Cotton leek zijn eigen regering net zo min te begrijpen als die van Iran. De domheid nam echter toe, en de brief versterkte de Republikeinse Partij, zodat de president, toen die zich transformeerde tot haar huidige sekte, er geen moeite mee had zich terug te trekken uit de deal. Vandaar de gebeurtenissen van deze week, waarover Cotton en de rest van de Iran-haviken, het behoeft nauwelijks betoog, momenteel een handdruk maken. "Game on!" mompelde Graham tegen X.

Wat Benjamin Netanyahu betreft, de collega van onze president in de Keep Me in Power to Keep Me out of Jail Society, het kan hem duidelijk niet meer schelen wat de Verenigde Staten van eenzijdige actie vinden. Gaza heeft dat bewezen, en nu heeft hij de inzet op een algemene oorlog in het Midden-Oosten fors verdubbeld. Waarom zou hij niet? Hij weet dat hij hier een veilige haven heeft.

De president lijkt de wereld te willen laten geloven dat hij heeft geprobeerd een deal te sluiten, dat hij er zelfs dichtbij was, maar dat de Iraniërs zich hebben teruggetrokken en "vernietiging" over zichzelf hebben afgeroepen. God, wat wil hij die Nobelprijs. Tegelijkertijd geeft hij Iran alle schuld, alsof het bommen op zichzelf gooit. De Iraniërs zijn al begonnen met het afvuren van raketten op Israël. De president plant zijn grote parade.