Hoe Jonathan Ajayi jong werd voor <em>Alien: Earth</em>

Hopelijk hebben we als kind allemaal geleerd om bepaalde dingen nooit te doen in fatsoenlijk gezelschap. Bijvoorbeeld niet praten met een mond vol eten. Maar voor de 29-jarige Britse acteur Jonathan Ajayi, die de hoofdrol speelt in de populaire sciencefictionhorrorserie Alien: Earth op FX en Hulu, Zulke onbetamelijke manieren bezorgden hem de rol van zijn leven.

In Alien: Earth , dat zich twee jaar vóór de sciencefictionklassieker Alien uit 1979 afspeelt, staat megabedrijf Prodigy op het punt onsterfelijkheid te bereiken – en daarvan te profiteren. De eerste lichting 'onsterfelijke' mensen zijn de Lost Boys: terminaal zieke kinderen wier bewustzijn wordt geüpload in kunstmatige, volwassen lichamen. Deze krachtige, letterlijk overgroeide kinderen belanden aan de frontlinie van het eerste contact van de mensheid met aliens nadat een schip met onbekende monsters neerstort in Zuidoost-Azië. Onder de Lost Boys bevindt zich Smee (er worden in de serie veel Peter Pan -toespelingen gemaakt). , met verve gespeeld door Ajayi.

Terugdenkend aan zijn auditie voor de serie vertelt Ajayi me hoe hij de casting directors van de show voor zich wist te winnen door niet alleen een kind te spelen, maar zich er ook naar te gedragen. "We hadden een scène in de show waarin ik Slightly een smaakstrip geef," zegt Ajayi. ("Smaakstrips" zijn eigenlijk snacks voor synthetische drugs.) Het zijn kinderen die snacks eten, wat Ajayi op een idee bracht. "Ik dacht: kinderen praten met hun mond vol . Ik kocht een blikje Tango voor mijn Zoom-meeting met [casting director] Kate Rose James. Ik zei de tekst, nam een ​​slokje en zei: 'Hé broh, dhu yuu wan shum aysh kreem?'" Ajayi reconstrueerde dat moment voor me via Zoom en toverde een brede glimlach tevoorschijn. Ik zie de koolzuurhoudende oranje vloeistof al uit zijn tanden lekken. "Kate legde haar handen op haar borst en zei: 'Hij is zo lief.' Het was zo leuk."

De 29-jarige Jonathan Ajayi speelt in Alien: Earth de rol van Smee, een enthousiaste "Lost Boy" die in de zevende aflevering van de serie een moeilijke tijd doormaakt.

Als het lijkt alsof Ajayi zo plotseling uit de kast is gekomen als een borstkraker, dan is dat ook zo. Ayaji komt uit West-Londen en studeerde in 2018 af aan de London Academy of Music and Dramatic Arts. Hij heeft slechts een handvol rollen op zijn naam staan: tien afleveringen van de Britse serie Noughts + Crosses , zes afleveringen van Vigil en een bijrol in Wonder Woman 1984 (waarin hij de assistente van Pedro Pascals Maxwell Lord speelde). Alien: Earth is Ajayi's doorbraakrol; zijn innemende Smee is een showcase voor het ontluikende talent van de acteur. Van de manier waarop Smee met zijn hele lichaam lacht tot de manier waarop hij zijn ogen afwendt van enge volwassenen, het personage lijkt echt op een tienjarig kind – niet op een man van eind twintig die er een speelt.

Ajayi zegt dat hij deze fysieke houding deels heeft geleerd door gewoon in de buitenwereld te zijn en gezinnen te observeren. "Zodra ik de rol kreeg aangeboden, was elk kind ter wereld plotseling in de schijnwerpers," zegt de acteur. "Ik ging door het dagelijks leven en zag dingen. Kinderen die weigerden om met hun ouders de straat over te steken, en wat het kind met zijn armen deed als het een driftbui had. Hun emoties zijn zo groot, maar hun lichaam weet niet hoe het die moet uiten. Het komt allemaal vreemd en onsamenhangend naar voren, en ik liet me daardoor inspireren."

Hieronder beschrijft Ajayi de psychologische trauma's die Smee achtervolgen, de nuances van het spelen van een kind in een volwassen omhulsel en hoe Alien: Earth hem (bijna letterlijk) terugbracht naar zijn jongere jaren.

Dit interview is bewerkt en ingekort voor de duidelijkheid .

Jonathan Ajayi (rechts), met Adarsh ​​Gourav als Slightly (links), in Alien: Earth .

Hoe was jij toen je tien jaar oud was?

Ik voelde me onbegrepen. Ik voelde me niet gezien. Ik voelde me onzichtbaar tussen de andere kinderen. Tegelijkertijd kon ik niet stilzitten. Mijn ooms noemden me 'Motorkop' omdat ik stomend rondrende en in allerlei dingen viel, alsof ik in een trein zat. Mijn moeder zei altijd dat ik het soort kind was dat je met je ogen knippert en dan verdwenen is. Weggegaan en vrienden gemaakt. Ze nam me een keer mee naar het park, keek even weg en ik stond aan de andere kant. Ik onderbrak een potje cricket. Ze leerden me slaan. Ik vertelde ze allemaal mijn naam en die van mijn moeder. [ Lacht .] Ik was dat soort kind, en dat ben ik als volwassene nog steeds.

Vertel me je eigen begrip van Smee. Wie is Smee in één oogopslag?

Smee is een zeldzaam voorbeeld van een personage dat begint met alles wat hij wil. [Showrunner] Noah [Hawley] gaf ons allemaal veel tijd één op één [met hem] om het achtergrondverhaal van het leven van ons personage vóór de transitie te begrijpen. Gebaseerd op wat ik heb gekregen, worstelt Smee met ADHD. Hij was een onbegrepen kind en voelde zich daardoor alleen. Wanneer hij een Lost Boy wordt in Neverland, wordt al die eenzaamheid die hij ooit heeft ervaren, al dat onbegrip, al die ziekte die hem isoleerde, opgelost. Wat er dan gebeurt is dat [hij weggaat], ik moet deze droom levend houden . Hoe verander ik deze vreemden in mijn naasten en dierbaren? Veel van Smee's enthousiasme komt voort uit die plek van weggaan, ik heb eindelijk het gezin waar ik altijd van heb gedroomd .

Wat heb je van Noah geleerd over Smee's leven?

Hij lijdt aan ernstige ADHD en zijn moeder was manisch-depressief. Hij had het moeilijk op school en werd naar huis gestuurd naar een moeder die met haar eigen problemen worstelde. Ik speelde met het idee dat Smee geen stabiliteit kon vinden. Hij moest emotioneel flexibel zijn; hij moest leren zichzelf te corrigeren en positief te zijn, omdat hij niet wist of hij thuis zou komen bij een depressieve moeder. Soms dacht hij: "Mijn moeder knuffelt me ​​en zegt dat ik mooi ben en ik haal snoepjes voor het avondeten", en dan weer: "De lichten zijn uit thuis, de gordijnen dicht, en als ik te veel lawaai maak, zit ik in de problemen. Ik ben echt alleen."

Ik heb gekeken hoe kinderen omgaan met opgroeien in gebroken gezinnen. Iets wat kinderen [in die omgevingen] overkomt, is dat het thuis dat ze creëren – of het nu goed of slecht is – voor hen, een plek van liefde moet zijn. Leraren en vrienden werken van negen tot vijf, maar ouders 24 uur per dag. Dus maken ze het goed wat ze ook meemaken. Als kind moet je grappig zijn. Je leert een glimlach op het gezicht van die ouder te toveren, en dat vertaalt zich in de manier waarop je met vrienden omgaat. Zo ga je om met moeilijkheden. [Smee] leerde dat positiviteit het beste medicijn is. Dat heeft te maken met Peter Pan . Hoe vlieg je? Je denkt aan blije gedachten.

Ajayi herkent veel van zijn jongere zelf in Smee, zelfs in het feit dat sommige van zijn regels in het script letterlijk zijn overgenomen. (Ajayi legt uit dat dit puur toeval is.)

Hoe verliep de samenwerking met Noah Hawley?

Noahs brein is razendsnel. Hij moet over zoveel dingen heel gedetailleerd nadenken. Je zou denken dat dat betekent dat sommige dingen halfbakken blijven. Maar er was geen moment dat ik bij Noah kwam zonder dat de volheid van zijn genialiteit, zelfs zijn vriendelijkheid, zichtbaar was. We waren in Thailand en er was een periode die ik een beetje moeilijk vond. Niets diepgaands – ik miste gewoon mijn thuis in Londen. Noah gaf me prachtig advies. Hij zei zoiets als: "Als sommige dagen over de was moeten gaan, dan gaan andere dagen over de was." Hij is op een mooie manier erg betrokken en staat open voor ideeën en creativiteit.

Hoe zag je voorbereiding eruit om Smee als een echte "grote jongen" te spelen?

Ik werkte met een van mijn docenten van de toneelschool, James Kerr. We deden poppenspel met Grotowski, waarbij je je lichaam gebruikt en het behandelt als een mannequin. Maandenlang las ik de scripts en vroeg hij me: "Wat zie je aan Smee?" Ik vertelde over zijn moeder of zijn relatie met elke Lost Boy. Mijn lichaam begon dingen te doen. Hij zei dan: "Ik wil dat je je voorstelt dat Smee de kamer binnenkomt. Laat je fantasie het werk doen."

Ik herinner me nog de eerste keer dat ik Smee in deze context "ontmoette". In mijn verbeelding sprintte hij de kamer in, dook als Superman op een bank en pakte een GameBoy. Het was zo levendig. James zei dan: "Doe dit eens na. Hoe zit hij op stoelen? Hoe gaat zijn borstkas op en neer tijdens zijn ademhaling? Hoe luistert hij?" Hij moedigde me aan om alle vreemde eigenaardigheden die een menselijk lichaam kenmerken, te visualiseren en vervolgens weer te geven wat ik fysiek zie. Dat is de pop. Ik observeer van binnenuit en laat hem mijn maniertjes overnemen. Het was een diepgaande ervaring. We waren rond die tijd bezig met herschrijven, en er waren dingen die we in die kamers ontdekten die in het script terugkwamen. Het was een diepgaande synchronisatie van verbeelding en lichaam.

De leiding over de Lost Boys ligt bij Kirsch, een koude androïde gespeeld door Timothy Olyphant (midden). Hij past in feite op de Lost Boys namens hun biljonair-bedenker Boy Kavalier, gespeeld door Samuel Blenkin.

Hoe heeft Alien: Earth je weer in contact gebracht met je tienjarige zelf?

Ik voel me zo verbonden met hoe ik was als kind. Ik ben een groot kind. Ik heb veel gesprekken met mijn moeder gevoerd over de stoute dingen die ik vroeger op school deed. Misschien wel het vreemdste wat ik [voor Alien: Earth ] deed, was in het park van mijn jeugd – ik maak 's avonds laat wandelingen zodat ik kan reflecteren en nadenken. Ik ging om twee uur 's nachts naar het park, zat op de schommel en deed mijn ogen dicht. Ik probeerde me te herinneren hoe het voelde om te geloven dat ik zo hard kon schommelen dat ik rond zou gaan. Elk kind denkt dat het dat kan, toch? Ik herinner me dat ik het deed en, via mijn voicememo op mijn telefoon, begon ik gewoon een gedachtestroom te spreken. Ik begon te huilen. Ik dacht: "Het is prachtig om te geloven dat alles mogelijk is."

Dat bracht me tot het besef van Smee's wereldbeeld, namelijk dat kinderen opgroeien in een 'alsjeblieft en dankjewel'-maatschappij. Ze zijn nog niet gekwetst. Je wordt geleerd dat dat de regels van de wereld zijn, ook al leven volwassenen in een compleet andere wereld. Hun antwoorden komen door eenvoud, omdat ons de leugen wordt voorgehouden dat het leven simpel is. Gewoon mijn intelligentie vereenvoudigen was de sleutel tot succes.

In hoeverre leek "Kid Jonathan" op Smee?

Ik leek er zo op, man. Toen ik het auditiescript kreeg, begon ik te huilen, want ik dacht: "Ik was dat kind." Regel voor regel zijn er dingen [in het script] die ik me herinner te hebben gehoord toen ik negen, tien jaar oud was. Acteurs zeggen altijd: "Ik heb het gevoel dat deze rol voor mij was." Ik denk niet dat de rol voor mij was. Het zou voor iedereen kunnen zijn. Maar ik denk dat dit echt een representatie van me was. Het gaf me het gevoel dat ik gezien werd.

Wat is Smee's relatie met Slightly? Waarom hecht Smee zich, van alle leden van de Lost Boys, specifiek aan Slightly?

Opgroeien tussen mensen die worstelen met psychische problemen geeft je een sterk gevoel van mensen. Omdat Smee als kind dingen zag die andere kinderen niet zouden begrijpen, herkent hij wat er ontbreekt. Ik denk dat dat zijn superkracht is. Als hij naar Slightly kijkt, ziet hij iemand die op zoek is naar een broer. Zo van: hij mist zijn familie. Ik zal zijn familie zijn! Smee is zo iemand. Hij ziet iemand die op zoek is naar een broer en hij weet wat er nodig is om iemand het gevoel te geven dat ze familie hebben, omdat hij weet hoe het voelt om dat niet te hebben. Smee is een prachtig personage.

Aflevering 7 is een zware aflevering voor Smee. Wat voelt Smee de hele aflevering door?

Hij wordt gedwongen volwassen te worden. Noah en ik speelden met het idee dat wanneer een kind al vroeg trauma oploopt, die jeugd vernietigd wordt. In deze aflevering balanceerde hij op de rand van het verliezen van zijn onschuld door toedoen van een ander kind. Dat is belangrijk, want hoezeer hij ook fouten maakt, hij is tot op zekere hoogte onwetend. Hij leert dat "alsjeblieft" en "dankjewel" niet werken. Hij leert voor het eerst dat mensen liegen. De innerlijke nuances van verraad en vriendschap zijn veel voor een kind. Je zei dat hij geen pijn zou lijden, nu is hij dood, en ik weet niet eens wat dat is. Ik heb dat woord niet meer gehoord sinds de Lost Boys.

Smee heeft alles wat hij wil en hij zal het koste wat kost behouden. Maar door Slightly's acties moet hij beslissen of het de moeite waard is of niet. Hij is Slightly in deze aflevering aan het pleasen, en het verplettert en doodt hem van binnen. Maar omwille van broederschap en zijn rol als Lost Boy, denkt hij aan vrolijke gedachten en laat hij zijn morele kompas volledig varen. In de scène waarin we door de gang lopen, vraag ik Slightly of het lichaam er nog steeds is. Dat is de enige scène die ik in de serie heb gedaan waarin ik geen kind speelde. Het moment met de borstkas die de onschuld verbrijzelt, heeft de onschuld vernietigd. Er is iets uitgeschakeld. Dit is het verlies van onschuld dat we bij Smee zien.

Wat denk je dat de toekomst van Alien: Earth voor Smee in petto heeft ?

Onafhankelijkheid. Een afrekening met andere mensen en hun loyaliteit. Na zoiets begin je te beseffen: "Misschien ben ik anders." Of: "Is er iets mis met mij of met hen?" De rest van het seizoen zal Smee veel vragen opleveren, en ik weet niet of hij oud genoeg is om ze al te beantwoorden. Dat is het verlies van onschuld. Je denkt nu volwassen gedachten. Je kunt niet meer vliegen.