Het pleidooi tegen besnijdenis

De natuur levert prachtig werk. Kijk eens naar de voorhuid.

Niet de mijne, die werd besneden op de achtste dag van mijn leven buiten de baarmoeder, en waarschijnlijk ook niet de jouwe, want het besnijdenispercentage in de VS wordt geschat op 70 procent. Daarmee staat het op eenzame hoogte, vergeleken met Tanzania, Tsjaad, de Republiek Congo en Burundi, landen waar oudere jongens tijdens de puberteit worden besneden als een ritueel voor de volwassenheid.

Hier worden jaar na jaar meer dan een miljoen gezonde babyjongens direct na de geboorte besneden, zonder enige religieuze of therapeutische reden. Deze pasgeborenen zijn niet ziek; hun voortplantingsorganen zijn intact. Alles . Dat is niet het probleem. Besnijdenis is het probleem.

In Groenland en IJsland bedraagt ​​het besnijdenispercentage 0,1 procent. In Portugal is dat 0,61 procent, in Italië 2,6 procent. In Zweden is dat 5,1 procent, in Japan maar liefst 9 procent. Talloze landen met hun eigen zorgstelsels, artsen en onderzoekers die wereldwijd toegang hebben tot dezelfde medische gegevens, snijden vrijwel nooit de voorhuid van een kind af zonder medische reden.

De voorhuid zit vast aan de eikel – en hé, als je misselijk wordt van het lezen of denken hierover, prima. Nog beter als je terugdeinst voor de gedachte aan genitale chirurgie bij gezonde jongens waarbij een stuk huid wordt weggesneden dat letterlijk een deel van hun penis is. De voorhuid moet worden verwijderd, de verklevingen moeten worden verbroken, het membraan zelf moet worden opgetild en afgeklemd vóór de amputatie.

In Amerika wordt dit anno 2025 bij pasgeboren jongetjes gedaan met zenuwblokkade-injecties, sucrose-lolly's en de vertrouwde Gomco-klem, uitgevonden in 1935. Is het veilig? Zeker weten. Het enige wat veiliger is, is géén besnijdenis.

Genitale verminking, hoe je het ook noemt of hoe het ook wordt uitgevoerd, is een overblijfsel van de prehistorische mensheid, die minstens tienduizend jaar ouder is dan Abraham en de stam die Joden wordt genoemd. Zij hebben de gewoonte zelfs overgenomen uit Egypte en vervolgens in Genesis verwerkt als het verhaal van God die Abraham beveelt zijn zoon te vermoorden als een daad van offer en gehoorzaamheid. Abrahams bereidheid om Isaak te verminken inspireerde de Heer om genoegen te nemen met de voorhuid van het kind in ruil voor een eeuwig verbond.

Op die voorwaarden berust de ware theologische maatstaf voor de waarde van de voorhuid. Die is onbetaalbaar. En het afsnijden van de voorhuid is een bloedoffer, inclusief Gomco-klem.

Wat betekent het dat geen enkel ander dier op aarde zoiets met zijn eigen geslachtsdelen doet? En niet omdat andere soorten wreedheid belangrijk vinden, laat staan ​​toestemming. Ze doen het niet omdat het volslagen gestoord is om jezelf en andere soortgenoten te verminken. De natuur doet voorhuiden om biologische redenen, niet om een ​​gods goedkeuring te krijgen.

Wat betekent het dat Egyptische kunstwerken van duizenden jaren geleden besneden penissen afbeelden? Ook mummies. Historici denken dat het een teken was van elitestatus, koninklijk of religieus, in het Laat-Paleolithicum, en vanaf dat moment is het historische spoor verdwenen; niemand weet precies waar of wanneer besnijdenis voor het eerst werd ingevoerd in het Nabije Oosten en Afrika. Historische en antropologische speculaties suggereren dat het in meer dan één regio ontstond, zowel als teken van volledige mannelijkheid als om krijgsgevangenen en slaven te straffen; castratie had de neiging de aanvoer uit te roeien.

Wat dit allemaal op macroniveau betekent, is dat de penis – elke penis, alle penissen – vol zit met mojo en juju, essentieel voor mannelijkheid.

Een voorhuid is geen mysterie. Het afsnijden ervan, om welke reden dan ook, is wél een mysterie. Er bestaan ​​debatten over Amerikaanse besnijdenis, en er is een verspreide 'intactivistische' beweging, maar de voorwaarden van het debat zijn absurd. Zelfs het een debat noemen veronderstelt een menselijke intelligentie die groter is dan die van de natuur. De natuur laat haar zaak rusten en wint elke keer dat er een jongen geboren wordt.

Als je een man bent, dan is je penis geboren met een hoodie aan.

Waarom?

Omdat de natuur het daar wil, o mijn broeders, en de natuur zal niet stoppen met produceren. Ten eerste en ten slotte: de natuur houdt zich niet bezig met voortplanting – de natuur is bezig met voortplanting, en wij zijn dieren.

En we worden geboren om... te hangen. Onze zogenaamde "vitale" organen – hersenen, hart, longen, lever en nieren – zitten allemaal binnenin, waar ze horen, om ons in leven te houden. Wonderen van de evolutie, stuk voor stuk. De hersenen? Vergeet dat meesterorgaan dat ooit de diepten van zijn ondoorgrondelijke mysteries prijsgeeft. Wat doet het daarboven niet , elke aflevering en elk seizoen van de hele serie draaiend? Jeetje.

En daar beneden hurkt de jonge kapitein Johnson, de parttimer die het orgaansysteem bestuurt dat ons allemaal in leven moet houden – op zijn hoede, afwachtend, met gesloten ogen maar toch niet slapend. Zijn enige taak is het af en toe afleveren van twee afzonderlijke producten, één tegelijk.

The Bloodstained Men and Their Friends, een protestgroep tegen de besnijdenis van baby's, op de derde dag van een twee weken durend protest in Pennsylvania in 2021.

Eén van die twee producten is vloeibaar afval, en Johnson bezorgt het zonder veel gedoe. De andere is vloeibaar goud, de nectar die de soort in stand houdt. Het is een heel bijzondere baan, ongeacht wanneer dat spul wordt verzonden. Wauw! Gepland of niet, er is een hoop heisa te over, en soms bevindt Johnson zich in de wind en de wildernis om de goederen af ​​te leveren. En de natuur zorgde ervoor dat hij een hoed op had toen hij vertrok.

Zo simpel is het. Waarom je met een voorhuid uit de baarmoeder bent gekomen, is geen mysterie, hermanos. Een voorhuid is geen fout die Moeder Natuur steeds weer maakt; het is een fundamenteel onderdeel van je voortplantingsapparaat. Het is geen rudimentair onderdeel, geen optie, geen afscheurbaar wikkeltje voor het pakketje dat uiteindelijk het belangrijkst voor Haar is.

Waarom een ​​voorhuid?

Omdat Moeder Natuur, net als een online avatar, wil dat je klaarkomt. Ze wil dat je snel, hard en vaak klaarkomt. Ze weet wat je wilt, kerel, en wat jij wilt betekent precies meer van wat de natuur nodig heeft om de mensheid te laten overleven. Meer orgasmes betekent meer leven.

Een voorhuid is er om de koning te dienen en te beschermen, om zijn vlezige eikel – de eikel – vochtig, roze en zacht en uiterst gevoelig te houden voor lichte druk. Hij trekt zich terug bij een erectie en rolt dan op en neer, steeds weer op en neer, over de sweet spot van je penis – je weet wel waar ik het over heb – totdat je klaarkomt en je lading vrijkomt.

Simpel en briljant. De natuur had geen speling bij het plaatsen van de fallus, dus bedacht ze een membraanachtig kapje van tweerichtingsweefsel, zoals een ooglid, om de eikel te beschermen tijdens verschillende stadia van groei en gebruik – en om je orgasme minstens twintig minuten onvergetelijk te maken.

Als je de genialiteit van de natuur echt wilt kennen, denk dan eens na over het orgasme zelf. Op het moment dat we het meest dierlijk zijn, voelen we ons als godinnen, lichaam, geest, ziel en ziel één wezen, tot in het diepst van onze ziel opgewonden, in stuiptrekkingen van kosmische vreugde.

Dat is kwaliteitswerk. Pure kunst, vorm en functie gecombineerd met tijdloos design, met een continu proof of concept dat al eeuwenlang bestaat. Een voorhuid is de beste vriend van je beste vriend – een wingman, een beschermer, een engel.

De natuur heeft het niet verpest.

Amerika heeft de voorhuid verneukt. We moeten even tot rust komen om onszelf eraan te herinneren dat genitale verminking van jonge meisjes in 41 staten bij wet verboden is.

Waarom?

Om kinderen te beschermen tegen onnodige schade, zowel fysiek als emotioneel.

Ach, maar een besnijdenis? Een niet-therapeutische neonatale genitale operatie aan je kind? Een goed opgeleide arts die in een mum van tijd zijn voorhuid afsnijdt, aangezien jullie daar toch allebei liggen?

Dat is jouw keuze. Alleen die van jou. Ik meen het volkomen serieus. Misschien heeft je gynaecoloog of kinderarts er een persoonlijke mening over, maar de standaardautoriteit is de American Academy of Pediatrics, die al meer dan vijftig jaar periodiek beleidsverklaringen over besnijdenis uitvaardigt, maar na hun legendarische poging in 2012 de schouders lijkt te hebben opgehaald en van tafel is geveegd:

Hoewel de gezondheidsvoordelen niet groot genoeg zijn om routinematige besnijdenis voor alle mannelijke pasgeborenen aan te bevelen, zijn de voordelen van besnijdenis voldoende om de toegang tot deze procedure voor gezinnen die hiervoor kiezen te rechtvaardigen en om betaling door derden voor de besnijdenis van mannelijke pasgeborenen te rechtvaardigen .

Wat een verdomde hel. Atlas had het makkelijk vergeleken met de routine van het verpletteren van de echte cijfers in die zin.

Wereldwijd ligt het besnijdenispercentage op 30 procent, waarvan de overgrote meerderheid door moslims.

Nog een keer: het besnijdenispercentage in Amerika bedraagt ​​70 procent.

Het is het hoogst onder blanke mannen, voor zover dat telt. En geef Joden of moslims niet de schuld, die samen hooguit 3,5 procent van de Amerikaanse bevolking uitmaken en van wie de rituele besnijdenissen over het algemeen niet worden gemeld. De niet-therapeutische neonatale genitale verminking van pasgeboren jongens – besnijdenis – wordt nog steeds meer dan een miljoen keer per jaar uitgevoerd, "volgens de vastgestelde procedure", de definitie van routine volgens het woordenboek.

Al die andere landen, de landen waar baby's niet routinematig worden besneden, hebben geen last van golven van penis- en baarmoederhalskanker, soa's, hiv en urineweginfecties bij baby's – en, vreemd genoeg, bezit hun bevolking geen 1,2 vuurwapens per inwoner. Dit zijn gelukkige landen waar de meeste mensen genieten van goede, relatief goedkope gezondheidszorg en langer leven.

De waarheid is dat de enige plekken op aarde waar de besnijdeniscijfers hoger liggen dan bij ons, de hardere, veel armere landen zijn, en landen die officieel geregeerd worden door verschillende goden en gebruiken die als eerbetoon een letterlijk bloedoffer eisen, hetzij om een ​​verbond te bezegelen, hetzij om iemands geschiktheid voor het mannelijke geslacht te bewijzen. Meestal zijn dit landen die ook een of andere vorm van vrouwelijke rituele genitale verminking toepassen.

In Amerika, waar besnijdenis tot het einde van de negentiende eeuw zeer zeldzaam was, kun je de schuld geven aan artsen in het algemeen; de omarming van de kiemtheorie en veiligere, hygiënischere operaties; en Paul Remondino, een vooraanstaand chirurg, van wiens boek The History of Circumcision from the Earliest Times to the Present in 1891 bij de eerste druk vijftigduizend exemplaren werden verkocht en dat twee dollar kost op Kindle.

Ik wil niet helemaal Gopnik worden – ga nooit helemaal Gopnik worden – maar hier is een greep uit Remondino's prozastijl met betrekking tot voorhuiden:

Het lijkt erop dat het voorhuid op de meest afstandelijke en ogenschijnlijk onverbonden manier een kwaadaardige invloed uitoefent. Net als bij sommige kwade geesten of geesten in Arabische verhalen kan het het object van zijn kwaadaardigheid van veraf bereiken... waardoor hij het slachtoffer wordt van allerlei kwalen, lijden en beproevingen. Het maakt hem ongeschikt voor het huwelijk of de zorgen van het werk. Het maakt hem ellendig en een voorwerp van voortdurende uitbrander en straf in zijn kindertijd, door zijn zorgen en bedplassen. Later begint het hem te beïnvloeden met allerlei lichamelijke misvormingen en kwalen, nachtelijke besmettingen en andere aandoeningen die erop gericht zijn hem fysiek, mentaal en moreel te verzwakken. Het kan ertoe leiden dat hij in de gevangenis belandt of zelfs in een psychiatrische inrichting.

Remondino was geen kwakzalver; hij had gewerkt als cadet in de geneeskunde en later als assistent-chirurg voor de Unie tijdens de Burgeroorlog, en was vervolgens de eerste voorzitter van de Gezondheidsraad van San Diego. Volgens The Journal of Urology "werd hij beschouwd als degene die besnijdenis in de Verenigde Staten vrijwel in zijn eentje populair had gemaakt in een tijd waarin de intacte voorhuid de norm was en besnijdenis een afwijking."

Tegen de tijd dat zijn boek uitkwam, waren artsen al bezig met het insnijden van de genitaliën van mannelijke en vrouwelijke patiënten om vele aandoeningen te 'genezen', waaronder epilepsie, tuberculose en jicht, maar Remondino's ware vijand was het doe-het-zelf-orgasme en de verschrikkelijke gevolgen ervan voor de fysieke fitheid en morele goedheid van elke man – alles verpakt, Strangelove -stijl, in de puurheid van zijn essentie, en dat allemaal dankzij de golf van vreugde en bevrijding die er telkens weer in volgde, gevolgd door uitputting, zowel fysiek als moreel. De ziel van een man hing boven die ring van vuur tussen zijn benen, roosterend, tot as verbrand, zich leeg uitstortend in zijn duik naar de hel.

Dit was Amerika toen Walt Whitmans "Leaves of Grass" in Boston verboden werd en hij ontslagen werd omdat hij te heftig orgasmes vierde. In het Victoriaanse Amerika was hygiëne de nieuwe norm, de American Medical Association besteeg haar troon en de voorhuid veranderde in viezigheid in alle opzichten, tegelijkertijd gedemoniseerd en gebagatelliseerd, medisch afval, troep.

Ethiek? Bio- ethiek? P.C. Remondino liep over van ethiek, en het recht van een kind op lichamelijke integriteit was irrelevant. Het was een oorlog tussen goed en kwaad – en die was niet te winnen. Verlies je het orgasme, dan is er geen kind in het badwater. De verspilling van afval en zonde beperken door de voorhuid af te snijden? Jazeker. Absoluut. Om een ​​pasgeboren wezentje dat nog geen pijn voelt een beetje schade toe te brengen – Amerikaanse artsen geloofden dat en gebruikten pas in de jaren 80 routinematig pijnstillers voor de ingreep – wat maakt het uit, het was gewoon een snelle knip om de grotere schade te verzachten, een ernstiger misbruik, een persoonlijke en sociale schade, een zondige en verdoemende praktijk. Wrijf er wat over, kind.

Dr. R. was een Amerikaanse versie van zijn pro-cuterende collega's, die al duizend jaar en langer bestonden. In de 12e eeuw onthulde een Sefardische rabbijn en arts – Moses ben Maimon, alias Maimonides, alias de Rambam, een vereerde wijze, gezegende nagedachtenis – de deal zoals hij die zag:

De lichamelijke pijn die aan dat lid wordt toegebracht, is het werkelijke doel van de besnijdenis. Geen van de activiteiten die nodig zijn voor het behoud van het individu wordt hierdoor geschaad, noch wordt voortplanting onmogelijk gemaakt, maar hevige begeerte en lust die verder gaan dan wat nodig is, worden verminderd. Het feit dat de besnijdenis het vermogen tot seksuele opwinding verzwakt en soms misschien zelfs het genot vermindert, staat buiten kijf. Want als dit lid bij de geboorte is gaan bloeden en de bedekking ervan is weggenomen, moet het ongetwijfeld verzwakt zijn.

De Rambam interpreteerde de bedoeling en bedoeling van de god van zijn eigen stam, de Jahweh die bereid was de mensheid volledig te vernietigen vanwege haar ongehoorzaamheid, die eiste dat Isaak zou worden vermoord voordat Hij genoegen nam met zijn omslachting.

Maimonides zag dat de verwonding die besnijdenis toebracht een pijnlijk verlies voor het individu was, geen chirurgische behandeling die morele en fysieke ziekten wegneemt. Het is een letterlijk offer, een keuze om te lijden, te lijden, een stukje vlees te verliezen om zo het eigen genot te ontzeggen om de god die het menselijk lichaam schiep, te behagen.

Macht en controle, onderwerping en gehoorzaamheid, de levenslange strijd tussen de menselijke en dierlijke aard van de mens - allemaal opgelost met de tien geboden en een tien minuten durende genitale amputatie.

Stel je vertrouwen in welke god je maar wilt en geloof dat het jouw recht is om met de penis van je pasgeboren zoon te laten doen wat je denkt dat jouw god wil, om te bewijzen dat jij en je kind oprecht eerbiedwaardig zijn. Gods keuze, niet die van jou; jij bent de dienaar van je god, net als je zoon, inclusief zijn voorhuid.

Bedenk wel dat dit de reden is waarom alle stamgoden erop staan ​​dat een zoon al op jonge leeftijd besneden wordt, voordat hij zelf kan beslissen of zijn penis gesneden moet worden. Als hij de macht krijgt om te kiezen of hij besnijdenis wil, komt er uiteindelijk een einde aan de praktijk.

De medische voordelen van besnijdenis? De onbetwiste medische voordelen van neonatale genitale verminking?

1. Het risico op een urineweginfectie in het eerste levensjaar bedraagt ​​1 procent voor onbesneden jongens en 0,1 procent voor besneden jongens.

2. Besnijdenis voorkomt peniskanker, een steeds zeldzamer wordende vorm van kanker die vooral oudere mannen treft.

Dat is alles. Al het andere over de medische risico's en voordelen van neonatale niet-therapeutische genitale verminking wordt al eeuwenlang betwist en blijft het onderwerp van duizenden gepubliceerde artikelen die honderden concurrerende, tegenstrijdige studies citeren. Het maakt het makkelijker om te vergeten dat besnijdenis een nulsomspel is en een levenslange uitkomst.

In een rationeel universum, waar ook de medische en wetenschappelijke wereld bij hoort, zou een voorstel om besnijdenis in te voeren als een nieuwe gezondheidspraktijk worden afgedaan als kwakzalverij of erger.

Je hoeft Sigmund Freuds visie op de menselijke psyche niet te geloven om te begrijpen wat hij bedoelde met 'castratieangst'. En je hebt geen bewijs nodig van geheugenverwerving bij pasgeborenen om af te leiden dat een wezen dat enkele dagen na de geboorte uit de borst van zijn moeder wordt gehaald en bij haar wordt weggehaald voor genitale operaties, shock en pijn zal ervaren als het in het leven buiten de baarmoeder wordt geïntroduceerd.

Je hebt trouwens geen microscoop nodig om over ethiek te praten. De AAP is tegen alle vormen van vrouwelijke genitale verminking, ongeacht de reden. Ethiek, Leo. Bio- ethiek .

Feh . Ethiek is per definitie discutabel, en de ethiek van besnijdenis wordt al millennia bediscussieerd en blijft stapels onderzoekspapers en beleidsverklaringen opleveren, en o jee – iemand heeft Kapitein Johnsons helm gejat en er is een oorlog gaande om het voortbestaan ​​van de mensheid en we hebben het over ethiek . Arme Johnson is hoe dan ook gedoemd – net als ieder van ons – maar hij wil zo vaak en zo veel mogelijk wat de natuur nodig heeft voordat hij dood neervalt. Ethiek?

Is het ethisch verantwoord om een ​​operatie uit te voeren op een pasgeboren jongen die een urineweginfectie, een geslachtsziekte of gek kan worden van het trekken aan zijn pud?

Verdomme. Nee. Niet ethisch. Zelfs niet legaal.

Tenzij zijn ouders een toestemmingsformulier ondertekenen, in welk geval prima. De ouders worden geacht in het belang van het kind te handelen, en de meest voorkomende redenen waarom niet-religieuze Amerikanen hun zonen laten besnijden, zijn verreweg die fantastische medische voordelen – en hun wens dat de plas van hun zoon overeenkomt met die van zijn vader en leeftijdsgenoten.

Ik begrijp het. Mijn ouders lieten het bij mij doen omdat we Joods waren; ik liet het bij onze zoon doen om dezelfde reden. Ik huurde een mohel in, een rituele voorhuidsnijder en een heilige man om het vlees en bloed van mijn zoon te snijden en tot God te bidden om het te accepteren als teken van onze trouw, dankbaarheid, gehoorzaamheid en liefde, allemaal in ruil voor ik weet niet zeker waarvoor.

Dat was stom van mij.

Dat wil niet zeggen dat ik niet geniet van en dankbaar ben voor de wonderen van het leven, van het bestaan ​​op de wereld, als pure zegeningen, beginnend bij het begin van ons allemaal, de oerknal en het machtige orgasme. Ik had de besnijdenis echter moeten overslaan en ons geluk moeten beproeven. Mijn vrouw ging erin mee en moest zichzelf dwingen hem niet op te pakken en via de achterdeur naar buiten te rennen toen de mohel arriveerde. In plaats daarvan kocht ze een grote koelkastmagneet met de tekst: I [heart] MY PENIS, een briljante beslissing die me elke keer dat ik hem zag, een beetje beter deed voelen.

Ik weet niet zeker wat onze zoon van zijn penis vindt; het onderwerp komt nooit ter sprake en we hebben elkaars geslachtsdelen al jaren niet meer gezien. Ik heb hem mijn excuses aangeboden voor zijn snijwonden en hij zei dat ik het moest vergeten.

Verdorie, ik weet niet wat ik van mijn eigen penis moet vinden. We hebben goede en slechte tijden gehad, en ik heb nooit gewenst dat ik mijn voorhuid terug had of zoiets. Ik wou alleen dat ik er wat aardiger tegen was geweest, en tegen mezelf, toen ik me zorgen maakte dat hij niet groot, dik, lang of hard genoeg was om een ​​echte man te zijn.

Mannen praten niet over hun penis, tenzij ze onzin uitkramen. Ik heb er geen onderzoek naar gedaan, maar ik weet wel dat porno, erectiepillen en wapens hier enorme marktsegmenten vormen. Schietpartijen op scholen en diverse openbare bloedbaden tekenen de kalender als verpletterd ongedierte, vuurpelotons zijn de nieuwe elektrische stoel en Yeats' ruige beest is de nieuwe sinaasappel. Niets van dit alles bewijst dat mannen meer zijn dan zielige eikels die hun impotentie en woede projecteren omdat ze zich zo klein, zwak en kwetsbaar voelen.

Als je je zoon kunt helpen van zijn penis en zichzelf te houden en daardoor zijn vermogen tot liefhebben met 0,001 procent vergroot, doe je hem en de wereld een groot plezier. Zijn voorhuid zit er om de juiste redenen aan vast. Laat het zo zijn.