Auteur Jacinta Nandi over moederschap: Wat is een "Cocaine Mom", Jacinta Nandi?

BRIGITTE: Er komt veel cocaïnegebruik voor in je roman – zelfs op kinderfeestjes. Is dat overdreven of de realiteit?

De "Cocaine Moms" zijn het Berlijnse equivalent van de "Wine Moms": vrouwen die wijn drinken om hun dagelijkse stress te verlichten. Alleen cocaïne is effectiever. Wie wil er nou een kater? Ik sprak onlangs met een moeder die de Ritalin van haar kind steelt als ze het appartement moet schoonmaken. Toen de receptuur op was, schakelde ze over op speed. Ze zei: "Het maakt schoonmaken nog beter." (lacht)

Gek. Maar ergens ook wel begrijpelijk. Iedereen heeft het over de balans tussen werk en privé – en tegelijkertijd eisen politici dat moeders nóg meer gaan werken.

Precies. Ik wed dat Bärbel Bas geen enkele alleenstaande ouder in haar team heeft! Oh, morgen is het een brugdag, dus ik moet mijn kind meenemen naar kantoor – daar heeft ze waarschijnlijk nog nooit van gehoord. Als Bärbel Bas mijn kind twee uur per week van me over zou nemen, hem een ​​ijsje zou kopen en het later bij me zou brengen, zou ik met plezier langer werken! Ik zou heel graag productiever zijn voor de Duitse economie. Maar daarvoor zouden wij alleenstaande ouders onszelf moeten klonen.

Wat verwacht u van de nieuwe regering?

Babyboomers moeten eindelijk begrijpen dat we niet meer in 1967 leven, toen je een huis kon kopen voor €250.000 en iedereen werkte van 9.00 tot 17.00 uur. Tegenwoordig heet dat deeltijdwerk. Inclusief lunch is dat slechts zeven uur.

Toch gaat mijn kind altijd als laatste naar de opvang. En ik voel me schuldig.

Maar hoe moeten we anders werken? Ik voel me vaak zo schuldig – dat ik niet genoeg werk, niet hard genoeg werk, dat ik meer zou moeten schrijven... Maar veel scholen zijn om 13.00 uur al uit! Dan zie ik overal ouders en kinderen met schooltassen buiten – en dan voel ik me slecht. Ik kan dit niet zonder een tijdmachine. Om productiever te zijn, moeten politici ons veel meer helpen met kinderen , want ze kunnen zichzelf niet alleen opvoeden.

Wat moet er precies veranderen?

Langere opvanguren, hele dag scholen, betaalbare huisvesting, een enorme opluchting voor alleenstaande ouders. Ik kreeg in 2004 en 2017 een kind – en het is nu erger dan vroeger. In 2004 was het heel normaal om kinderen tot 18.00 uur naar de opvang te brengen. Vandaag ben je een vreselijke moeder. De Duitse maatschappij heeft me er echt van overtuigd dat ik in beide vreselijk ben – als moeder én in mijn werk. Omdat ik niet genoeg werk en mijn kind niet vroeg genoeg ophaal. En dan zou het kind idealiter vijf avonden per week aan een activiteit moeten deelnemen.

Over activiteiten gesproken: wat is precies een "Single Mom Supper Club"?

Jacinta Nandi: Het is een beetje zoals prostitutie, maar dan met lekker eten. (lacht) Nee, serieus: dit zijn etentjes voor alleenstaande ouders waar iedereen zijn kinderen meeneemt, naar bed brengt en dan samen eet en drinkt. Voor velen is dit de enige manier om er überhaupt uit te komen. En vooral om elkaar te helpen.

Hebben we nieuwe gemeenschapsvormen nodig?

Absoluut. Het zou normaler moeten worden om elkaar te helpen. Beleidsmakers zouden dit kunnen stimuleren – door middel van nieuwe huisvestingsmogelijkheden, netwerken en financiële prikkels. In plaats daarvan moeten we rechtvaardigen dat we onze kinderen "te laat" ophalen. Ik denk: de kinderopvang is open tot 18.00 uur – dus mijn kind kan er ook tot 18.00 uur blijven.

Vindt u het belangrijk wat anderen van u als moeder vinden?

Helaas wel. Ik had periodes dat mijn zoon vroeg: "Mam, waar slapen we vanavond?" – omdat ik hem vaak ergens mee naartoe nam. Ik voelde me een slechte moeder. Maar wat kon ik anders doen? Ik vertrouw op solidariteit. Mijn vriendenkring helpt me soms, maar dat werkt natuurlijk alleen als je dezelfde levenssituatie hebt. Veel alleenstaande moeders bekritiseren stellen met kinderen omdat ze niet vaker oppassen. Maar ik begrijp dat; de meesten van hen hebben hun bedtijdroutine van 19.00 uur, en daar past een pyjamafeestje niet bij. Mijn droom zou een lieve Duitse oma zijn die in de buurt woont.

Geloof jij dat vrouwen en mannen gelukkiger zijn als ze niet samenwonen? Waarom?

Misschien moeten we zelfs een leven zonder kinderen en mannen leiden. (lacht) Ik ben eigenlijk helemaal romantisch – ik ben dol op romantische tienerfilms! Maar realistisch gezien werkt het beter als mannen niet in hetzelfde huishouden wonen. Dan laten de meeste mensen zich van hun beste kant zien.

Je krijgt online veel haat te verduren. Hoe ga je daarmee om?

Ik zet er hartjes-emoji's onder. (lacht) Veel berichten zijn seksistisch, beledigend en bedreigend. Nazi's haten me. Maar wat me echt pijn doet, is als iemand schrijft: "En dan ben je ook nog dik." Ik ben zo gesocialiseerd om tegen dik zijn te zijn dat dat precies is wat me het meest pijn doet. Maar ik laat me er niet door tegenhouden. Het is te laat – de mensen die me haten, haten me toch wel.

En wat geeft jou kracht?

De gedachte dat ik ondanks alles schrijf. Maar dat kan ik alleen doen als mijn kinderen bij hun vaders zijn. Ik ben niet zoals die echte schrijvers – Kafka of Goethe, die de hele dag niets anders deden. En toch is mijn zevende boek al uit! Dan denk ik weer: deze kinderloze mannen zouden eigenlijk zoveel meer kunnen bereiken – ze werken niet zo hard.

Brigitte