Projekt magazynu mody, obiekt kultu

W epoce przesytu treścią na ekranach i szybkiego rozwoju sztucznej inteligencji, niezależne wydawnictwa modowe, które ukazały się ponad trzydzieści lat temu, stanowią jedyny przedmiot badań, na którym skupia się Włoch Saul Marcadent.

Edycja jako kuratorstwo. Trasy projektowania w magazynach mody to nowy tytuł w kolekcji Studiów nad modą wydawnictwa Ampersand, skupiający się na tak rzadkim temacie jak niszowe doświadczenia redakcyjne, traktowane bardziej jako azyl niż segment rynku. To samo dotyczy koncepcji insidera, którą może uosabiać osoba tworząca magazyn, a także redaktor, dyrektor artystyczny, fotograf lub stylista, by wymienić tylko niektóre role.

Marcadent – ​​badacz i kurator na Università Iuav w Wenecji – nie skupia się na żadnym z czasopism, lecz na tych, które powstały zwłaszcza w latach 90.; na przykład Purple, Self Service i Visionaire . Analizuje je jako alternatywę dla prasy okresowej, a tym samym dla prasy specjalistycznej, a także dla dwuwymiarowości proponowanej przez technologię cyfrową. Interesuje go zasięg, jaki mogą osiągnąć docierając do każdego człowieka i stając się narzędziami zmiany.

Książka, podzielona na pięć rozdziałów, pierwotnie wydana w języku włoskim w 2020 r., a następnie w języku angielskim, zgłębia teoretyczne ramy tematu, który do tej pory był słabo eksplorowany, a także bada kwestię temporalności i aspekt współpracy w tych projektach. Oprócz uważnej obserwacji projektu graficznego i kierownictwa artystycznego, które je charakteryzują, a także przykładów innowacyjnych formatów magazynów u zarania nowego tysiąclecia. Coś, co potwierdza ich ważność i fakt, że są stale aktualizowane.

– Biorąc pod uwagę, że dzisiejsza młodzież podąża za modą za pośrednictwem mediów społecznościowych, a magazyny stały się dla niektórych obiektem kultu, do jakich czytelników skierowana jest ta książka?

– Opiera się na badaniach prowadzonych w środowisku akademickim i jest skierowany przede wszystkim do pracowników naukowych i studentów. Jednocześnie pragnie dotrzeć do szerszej publiczności zainteresowanej współczesnym wydawaniem książek o modzie, fotografią i projektowaniem graficznym. Przestrzeń cyfrowa jest przestrzenią informacji, ale należy podkreślać wartość kulturową wysokiej jakości drukowanych publikacji. Moim zdaniem rozprzestrzenianie się niszowych projektów wydawniczych na arenie międzynarodowej jest zjawiskiem pozytywnym. Z tego właśnie powodu poświęcam znaczną część swojego czasu na nauczanie w tej dziedzinie.

– Publikacje, o których mówisz, wydają się być ściślej powiązane ze sposobem tworzenia obiektu artystycznego niż z produktem dziennikarskim. Co jeszcze możesz o tym powiedzieć?

– Tylko kilka z analizowanych czasopism jest przeznaczonych dla kolekcjonerów, jak np. Visionaire, założone w Nowym Jorku w 1991 r. Większość z nich wyróżnia się spośród czasopism o szerokim nakładzie specyficznymi cechami. Nie mają wsparcia redaktora ani grupy wydawniczej i zwykle charakteryzują się niską częstotliwością, małym nakładem i dystrybucją faworyzującą alternatywne kanały. Przekraczają one granice tradycyjnych publikacji dzięki niezwykłemu projektowi, specjalistycznej treści i zaangażowaniu w konkretne społeczności.

– W świecie mody coraz bardziej widoczny staje się powrót do rzemiosła i ubrań, które przetrwają próbę czasu. Czy w tym kontekście widzisz jakiś związek z powrotem do czasopism, o których wspominasz?

– Drukowany magazyn jest środkiem materialnym, artefaktem zdolnym do obecności. Istotność jest kwestią fundamentalną dla zrozumienia publikacji analizowanych w książce. Najciekawsze zespoły redakcyjne to te, które nieustannie zadają sobie pytanie, czym może być dziś czasopismo niszowe. Ci, którzy są w stanie rzucić wyzwanie i przetestować to pozornie przestarzałe medium. Myślę, że to zjawisko nie jest odosobnione i to, o czym mówisz, z pewnością może być powiązane.

– W książce odnosisz się do tych, którzy pracowali w niszowych magazynach w latach 90. jako insiderów. Czy widzisz podobne postacie w teraźniejszości?

– Pokolenie czasopism lat dziewięćdziesiątych, do którego należały Purple i Self Service, chciało wyrazić punkt widzenia, który mógłby atakować każdą dziedzinę. Założyciele chcieli pokazać pewien sposób postrzegania świata. Z drugiej strony współczesne czasopisma preferują mikroobszary badań ze względu na ich dużą różnorodność i ofertę. Są mniej informacyjne i skupiają się na zidentyfikowaniu tematu, a następnie jego dogłębnej analizie. Przyglądam się uważnie pracy niektórych założycieli współczesnych niezależnych publikacji, takich jak Buffalo Zine, uruchomiony w 2011 roku. Duet utworzony przez dyrektora kreatywnego Adriána Gonzáleza-Cohena i projektanta graficznego Davida Uzquizę jest bardzo świadomy swojej pracy, z autentycznością i dbałością. Niektóre numery są kultowe i oczywiście nie są już drukowane: mam na myśli „Copyright” – numer poświęcony kopiowaniu, lub „Viral” – numer skupiający się na praktykach cyfrowych i estetyce. Format, układ i typografia są stale udoskonalane. Kolejnym aspektem, który sprawia, że ​​ten magazyn jest interesujący, jest jego zdolność do bycia uniwersalnym i ciągłego pozostawania w związku z epoką, w której się znajduje.

– W ostatnim rozdziale nawiązujesz do powrotu niszowych magazynów. Czy możemy powiedzieć, że jest to odpowiedź, czy raczej opór wobec szybkiego postępu ekranów?

– Z pewnością możemy je rozumieć jako formę odpowiedzi na dematerializację obrazów, która charakteryzuje nasze czasy. Są to projekty, które przeciwstawiają prędkość teraźniejszości wolniejszemu biegowi czasu. Jednocześnie nisz nie należy postrzegać wyłącznie jako formy oporu: stanowią one eksperymentalne laboratoria, w których zachodzą zmiany. Aby w pełni zrozumieć to zjawisko, musimy znaleźć sposoby na zmierzenie tych doświadczeń, rozpoznanie ich i zmapowanie. Jednocześnie musimy sprawdzić, czy ten zbiorowy i żywy sposób refleksji kształtuje nowe podejście do twórczości kulturalnej.