Dlaczego dzieci kłamią

Pablo dostał koszulkę i spodenki swojej ulubionej drużyny piłkarskiej jako prezent urodzinowy . Następnego dnia, podekscytowany, po raz pierwszy założył swój nowy zestaw.

Kiedy rodzice zobaczyli go ubranego od stóp do głów, zauważyli coś dziwnego w jego skarpetkach. Gdy podeszli bliżej, odkryli, że napisał inicjały swojej drużyny na rajstopach markerem, aby je spersonalizować.

Z wyrazem wyraźnego obrzydzenia zapytali go, dlaczego to zrobił. Pablo bez wahania odpowiedział rzeczowo : „To nie ja! Przychodzą tak od jakiegoś czasu”.

Małe dzieci często opowiadają kłamstwa , które dorośli łatwo wyłapują . Trzy- lub czterolatek może zaprzeczać, że jest autorem rysunku na ścianie, nawet jeśli jest jedyną osobą w pokoju; lub może upierać się, że nie jadł czekolady, gdy jego usta są pełne kakao.

Sytuacje te mogą być niepokojące dla dorosłych, ale można je wytłumaczyć rozwojem poznawczym i społeczno-emocjonalnym dzieci.

Dlaczego dzieci kłamią?

Kłamstwo jest strategią, którą dzieci stosują, aby poradzić sobie z nieprzyjemnymi sytuacjami. Jednym z najczęstszych powodów jest unikanie negatywnych konsekwencji swoich działań.

Gdy zauważą gniewne miny u swoich rodziców lub dowiedzą się, że podobne działanie zakończyło się naganą, starają się uniknąć tych konsekwencji, zaprzeczając temu, co się stało. Niemówienie prawdy pomaga im również utrzymać pozytywny wizerunek w oczach innych, unikając w ten sposób rozczarowania dorosłych.

Kłamstwo pomaga im unikać kłopotów. Ale czy nie zdają sobie sprawy, że oczywiste jest, że nie mówią prawdy? W młodym wieku nie rozwinęli jeszcze pewnych umiejętności poznawczych , które są charakterystyczne dla późniejszych etapów rozwoju .

Na przykład nie potrafią przewidzieć konsekwencji swoich działań i nie są w stanie przewidzieć , że kłamstwo może zostać odkryte.

Nie nabyli również zdolności rozumienia, że myśli i emocje innych mogą różnić się od ich własnych. Wierzą, że inni będą myśleć jak oni i dlatego uwierzą w ich wersję historii.

Jak uczą się kłamać?

Obserwacja odgrywa kluczową rolę w nauce kłamania. Dzieci często obserwują dorosłych mówiących małe kłamstwa w życiu codziennym.

Zwroty takie jak „nie mów tacie, że zjadłeś ciasteczka ” lub „wyjeżdżamy”, żeby uniknąć kolacji, przekazują myśl, że drobne kłamstewka są akceptowalne.

W swoich pierwszych doświadczeniach z tego typu sytuacjami często reagują naiwnie. Nie jest niczym niezwykłym, że sprzeciwiają się dorosłym ze zdziwieniem, opowiadając ojcu, jakie pyszne były ciasteczka lub informując sąsiada, że rzekoma wycieczka nigdy się nie wydarzyła.

Z czasem i po kilku podobnych sytuacjach dziecko uwewnętrznia, że kłamstwo jest dopuszczalne w pewnych przypadkach. Często zdarza się to, gdy rodzice minimalizują znaczenie tych małych kłamstewek , do których sami czasami uciekają się.

Dorastając , dzieci dowiadują się, że kłamstwa można wykryć i zmieniają swój sposób kłamania.

Jeśli ich kłamstwa są łatwo wykrywalne, uczą się, że kłamstwo jest strategią , która nie działa i generuje nieufność do innych. Jeśli uda im się oszukać innych, doskonalą swoją technikę, a ich kłamstwa stają się bardziej skomplikowane i trudniejsze do wykrycia.

Co robić, gdy dziecko kłamie?

Kłamstwa są częścią rozwoju dzieci, ale muszą być odpowiednio traktowane, aby pielęgnować uczciwość i zapobiegać ich wykorzystywaniu do manipulowania innymi. Dlatego ważne jest, aby być wzorem uczciwości , unikając kłamania przy dzieciach, nawet jeśli są to małe, codzienne kłamstwa .

W ten sposób dziecko zrozumie, że mówienie prawdy jest ważną wartością i nie będzie w stanie usprawiedliwiać własnych kłamstw , mówiąc: „Ty też kłamiesz”. Lepiej jest podkreślić znaczenie mówienia prawdy i podkreślić korzyści płynące z bycia szczerym wobec innych.

Inną sugestią jest unikanie nieproporcjonalnych konsekwencji za niewłaściwe zachowanie. Jeśli dziecko jest nadmiernie karane za mówienie prawdy, nauczy się, że kłamstwo pozwala uniknąć nagany. Zamiast tego lepiej jest interpretować niewłaściwe zachowanie jako okazję do nauki .

Nie powinniśmy od razu zakładać, że dziecko zrobiło coś złego, ale raczej dać mu możliwość wytłumaczenia się bez wcześniejszego osądzania. Pozwolenie mu na swobodne wyrażanie siebie zmniejsza potrzebę obrony się kłamstwami i sprzyja środowisku zaufania.

Normalna część rozwoju

Kłamstwa w dzieciństwie są częścią rozwoju poznawczego, emocjonalnego i społecznego . W młodym wieku nie powinny być postrzegane jako oznaki złośliwości lub nieuczciwości. Poprzez wczesne doświadczenia z kłamstwem dzieci uczą się o konsekwencjach swoich działań.

Jeśli dorośli zrozumieją, dlaczego dzieci kłamią i będą odpowiednio reagować na kłamstwa , będą w stanie pokierować ich w stronę szczerej komunikacji opartej na szczerości.

Dzięki cierpliwości, dobrej komunikacji i pozytywnym wzorcom do naśladowania dzieci nauczą się, że prawda jest zawsze najlepszą opcją . Nie będą się bać popełniania błędów, a to wzmocni ich zaufanie do dorosłych.

Może Cię to zainteresować

TEMATY -