Het Portugal dat ik leuk vond

Ik woon in een land waar ik elke dag hoor dat alles fout is en dat de staat de schuld is.

Een land waar iedereen corruptie veroordeelt, maar waar iedereen weet dat het alomtegenwoordig is. Waar iedereen omkoping veroordeelt, maar waar iedereen altijd probeert om er beter van te worden.

Een land waar, als je achter de toonbank staat, de persoon aan de andere kant nooit gelijk heeft, en als je aan de andere kant staat, behoor je altijd tot de rede.

Een land waar de belastingdienst burgers behandelt als criminelen en criminelen als vergeven, waar degenen die goed en juist handelen worden veracht – omdat ze geluk hebben gehad of omdat ze hebben valsgespeeld – en waar degenen die fouten maken, bederven of vernietigen altijd medelijden hebben en worden vrijgesproken van verantwoordelijkheid.

Een land waar kind-zijn een recht is, maar waar als een dier je bijt, het komt doordat het kind het heeft uitgelokt.

Ik woon in een land waar men praat over ontwikkeling, maar waar leraren niet erkend of betaald worden. Waar stakingen plaatsvinden die de gebruikers schade toebrengen, omdat ze de overheid schade willen toebrengen.

Een land waar de mensen, geweldig en gastvrij, eenvoudig en hardwerkend, zich laten leiden door degenen die tegen hen liegen en die nooit voor verbetering kiezen.

Ik wil dat onze mensen even stilstaan ​​en nadenken.

Begrijpen dat de Staat niets meer is dan een uiting van ieder van ons.

Dat we allemaal kunnen bijdragen aan het definiëren ervan. Dat we kunnen meewerken aan het definiëren van wat we ermee willen.

Een staat die een structuur bevordert die kinderen beschermt, die erkent dat deze structuur het gezin is, en die het gezin een gunstige fiscale behandeling geeft om de stabiliteit ervan te bevorderen.

Een onderwijssysteem dat leraren stimuleert en stimuleert om met plezier les te geven aan hun leerlingen en hen te ontwikkelen tot mannen en vrouwen met een grote toekomst.

Een staat die zijn ondernemers motiveert om de gecreëerde welvaart beter te verdelen, maar geen belastingstelsel oplegt dat armoede voor iedereen bevordert.

Een land dat streeft naar een goed leven voor iedereen, en dat geen egoïsme en individualisme promoot.

Ik zou willen dat deze mensen, ondanks alles wat ze de afgelopen decennia hebben geleden, niet zomaar voor een of andere min of meer populistische oplossing kiezen, met beloftes die wederom niet worden nagekomen, maar dat ze in staat zijn om te bedenken dat we samen veel meer kunnen bereiken dan ieder voor zich of in partijstrijd.

Om dit te bereiken, is het essentieel dat we stoppen met geloven in de beloften van succes en gemakkelijk, onmiddellijk en gegarandeerd geluk, en terugkeren naar het besef dat geluk stap voor stap wordt opgebouwd, dat het wordt bereikt door kleine, alledaagse prestaties en nooit door de enorme prestaties die ons worden beloofd.

Ik zou willen dat Portugal herboren kan worden, gebaseerd op de kennis van zijn burgers, op de erkenning van wat ons echt gelukkig kan maken en op een pad met de tijd, in vrede en respect voor iedereen. Dat we, met de steun van iedereen, samen de Portugezen weer kunnen verdedigen en dat er een einde komt aan de spanningen die we steeds vaker in onze samenleving aantreffen.

Dit is het Portugal waarin ik zou willen leven, dit is het Portugal waarin deze mensen verdienen te leven en waarin ik geloof.