Arthaus promoot de jonge theaterscene met de serie Reuniones

Arthaus zet zich opnieuw in voor risico, experiment en ontmoeting. De tweede editie van de Reuniones-reeks, die in juli en augustus plaatsvindt in de culturele ruimte Bartolomé Mitre 434, brengt zes stukken van jonge makers uit de hedendaagse scene samen . Het is een divers en intens programma dat erop gericht is vormen te herzien, structuren te ontmantelen en nieuwe manieren van spreken te zoeken, vanuit een gevoeligheid die hen lijkt te verenigen.

De reeks, georganiseerd door de afdeling Podiumkunsten van Arthaus, onder curatoriële leiding van Felicitas Lunas en Mónica Paixao , wil een platform bieden voor creatie, productie en circulatie voor een nieuwe generatie kunstenaars. "We zijn geïnteresseerd in hun specifieke perspectief op bepaalde thema's en hun heroverwegingen van manieren van werken", aldus de curatoren. Het selectieproces was niet gebaseerd op vaste principes, maar eerder op de verbinding met de materialen, met open criteria die diversiteit en dialoog tussen poëtische stijlen voorop stelden.

De line-up omvat werken die al in première zijn gegaan en andere die voortkomen uit creatieve en onderzoeksresidenties die eerder dit jaar in het Arthaus zelf van start gingen. Deze zes voorstellingen , hoewel heterogeen in hun methoden en stijlen, delen een gemeenschappelijke gevoeligheid: een soort rusteloze, vaak overweldigende lyriek die grenst aan het intieme, het politieke en het poëtische.

De cyclus opende met Chayka van Labrusca Company, een vrije hervertelling van Tsjechovs De Meeuw , die de droom van een groep acteurs de avond voor de première als uitgangspunt neemt. De première vond plaats op 15, 16 en 17 juli en het stuk beweegt zich tussen het dromerige en het metatheatrale, en onderzoekt – net als de makers zelf – de mogelijke ruimte voor experimenten in een context waarin commercialisme de boventoon lijkt te voeren: "We juichen het grote enthousiasme en de waardering toe voor deze experimenten die nog steeds schommelen tussen vorm en vormloosheid", aldus het gezelschap.

Dit werd gevolgd door Canciones del tiempo (Liederen van de Tijd ), geregisseerd door Carolina Saade en Verónica Gerez, dat van 18 tot en met 20 juli te zien was. In een geënsceneerd concert doen drie stemmen en een gitaar Maricastaña's album Canciones del tiempo ( Liederen van de Tijd) herleven, het baanbrekende gebaar van María Elena Walsh en Leda Valladares in de jaren 50, die besloten een eerbetoon te brengen aan een populair repertoire dat zich verzet tegen de vergetelheid. Het werk is tevens een oefening in klankgeheugen en een hernieuwde blik op cultureel erfgoed.

Sofía Palomino's Cine Herida wordt gepresenteerd op 22, 23 en 24. Een visueel en zintuiglijk voorstel, waarin Elías – de hoofdpersoon – zich bezighoudt met een film en daarmee met zijn eigen trauma. Het dromerige, het performatieve en het symbolische kruisen elkaar in een productie die op festivals heeft getourd en prijzen heeft gewonnen van de FNA en het Fondo Metropolitano.

Van 25 tot en met 27 augustus is Partida te zien, geregisseerd door Gonzalo San Millán, het winnende werk van de Buenos Aires Young Art Biënnale 2022. Met een gefragmenteerd verhaal en sterk resonerende vragen – "Hoe verenig je het gebroken met het geheel?" – biedt het werk een emotionele en existentiële reis die ook in dialoog gaat met het biografische en het politieke.

Op 29, 30 en 31 presenteert Luciano Suardi Werkboek I: Slapeloos en Vernederd , de eerste opening van een acteerlaboratorium bedacht in Arthaus. Met zes performers op het podium presenteert het werk een scenisch fresco zonder een gesloten verhaal, waarin filmfragmenten, foto's, minimale acties en een gedeelde ruimte: een bed, met elkaar verweven zijn. Het podium als proeftuin, als een permanent ontwerp.

De slotvoorstelling vindt plaats op 1 en 2 augustus met Maldito desierto , geregisseerd door Bernardita Epelbaum, een poëtisch werk dat, misschien wel als geen ander, de wanhoop om het steriele in het vruchtbare te veranderen, condenseert: "We hadden het graag laten regenen. Maar soms is verlangen niet genoeg", luidt de laatste zin, die een spoor van harde schoonheid en onzekere hoop achterlaat.