Samenvatting <em>van Alien: Earth</em> aflevering 4

De eerste stap in de wetenschappelijke methode – observatie – komt in feite neer op het aanschouwen van een fenomeen en het stellen van vragen over hoe het in vredesnaam gebeurt. Het is dan ook vreemd genoeg toepasselijk dat "Observation", de vierde aflevering van Alien: Earth en de allereerste flop van de serie, aanvoelt alsof we de gebeurtenissen door een glazen ruit zien gebeuren.

Er gebeurt inderdaad veel belangrijks in Alien: Earth , met als hoogtepunt Wendy (Sydney Chandler) die een verontrustende band opbouwt met een 'chestburster' die haar praktisch als zijn verzorger, zo niet als zijn moeder, ziet. Maar het trage tempo en de verhaallijn van 'Observation' creëren zo'n emotionele afstand dat zelfs wanneer je naar de engste, bloederigste shit kijkt die je ooit in een tv-serie hebt gezien, het onmogelijk is om iets te voelen.

Omdat alle actie zich (grotendeels) op het eiland van Prodigy afspeelt en de personages heen en weer pingpongen tussen dezelfde vier of vijf kamers, is "Observation" een regelrechte teleurstelling. De personages worden opgesloten in een besloten ruimte om de natuur haar gang te laten gaan.

Dit is alles wat er gebeurde in aflevering 4 van Alien: Earth .

Hoor geen kwaad

Wendy, die na de cliffhanger van vorige week onbeweeglijk is geworden, wordt wakker terwijl Prodigy's wetenschappers, de getrouwde Sylvias, en Kirsh (Timothy Olyphant) haar observeren terwijl ze worstelt om haar gehoor terug te krijgen. Het psychische geluid van het embryo dat Kirsch in het lab aan het testen was, was duidelijk te veel voor Wendy's synthetische lichaam, wat resulteerde in het uitschakelen van haar audio-instellingen. Gelukkig is dit niets wat een beetje onderhoud niet kan oplossen.

Wanneer Boy Kavalier (Samuel Blenkin) arriveert en iedereen op de kast jaagt (inclusief wederom een ​​verontwaardiging jegens Kirsh), dringt Boy erop aan dat Wendy getest wordt om haar connectie met het embryo verder te onderzoeken. "Het is een IT-kwestie, geen praatjesmaker," zegt Boy tegen Essie Davis' Dame Sylvia, een opmerking die diep lijkt te snijden.

Terwijl Hermit (Alex Lawther) protesteert – en er streng aan herinnerd wordt dat zijn pas vervangen long eigendom is van Prodigy – dringt Wendy erop aan door te gaan en slaagt erin het geluid dat ze oorspronkelijk hoorde te vocaliseren. (Ze toont ook haar eerste bevestiging van haar onafhankelijkheid – de eerste keer dat ze zich gedraagt ​​zoals haar volwassen lichaam dat impliceert. "Ik kan voor mezelf spreken," zegt ze, nogal verontrustend.) Het geluid dat ze maakt, is als krekels die hun poten tegen elkaar wrijven: krijsend en gekwetter, als insecten in de nacht.

Vanaf hier biedt Alien: Earth een inkijkje in het ongewone, zij het knusse leven van de hybriden. Ze hebben hun eigen slaapkamers – hoewel geen van hen slaapt, in de gebruikelijke zin van het woord – en hebben manieren om te "eten" (briefjes met codes erop). Wendy laat Hermit haar slaapkamer zien, een ruimte vol knuffels en krijttekeningen – en natuurlijk weer Ice Age .

Ze hebben ook een kritisch gesprek dat vast en zeker ergens in de toekomst opgelost zal worden. In haar kamer vraagt ​​Wendy zich openlijk af of haar grote broer boos op haar is. Hij zegt dat hij boos "op hen" is, vanwege de geheimzinnigheid van het hybride project dat hem deed geloven dat zijn kleine zusje al die tijd dood was. "Als er een manier was, had ik die wel gevonden," zegt Hermit tegen haar, eraan toevoegend dat zijn verplichtingen als medicus tijdens een oorlog hem van haar weghielden. Maar zelfs wanneer ze Ice Age opzetten, leidt een onheilspellende vertelling van Boy Kavalier die Peter Pan voorleest ons weg van de scène, wat wijst op problemen in dit paradijs.

De Lost Boys of Alien: Earth worden langzaam maar zeker uit elkaar gerukt, terwijl Slightly in het geheim voor Morrow werkt, terwijl de anderen andere ideeën hebben over hun verblijf op het eiland.

Zie geen kwaad

Ondertussen doet Kirsh' nauwgezette bestudering van Slightly's (Adarsh ​​Gourav) camerabeelden hem vermoeden dat Morrow (Babou Ceesay) hem onder de duim heeft. Wanneer Kirsh Slightly confronteert – met een beetje hulp van de Drie Wijze Apen , die Slightly's muur sieren – ondervraagt ​​Kirsh Slightly over waar zijn loyaliteit ligt. Wanneer Slightly nerveus tegen hem zegt: "Ik zou voor mijn vrienden opkomen," antwoordt Kirsh: "Goed." Slecht. Kirsh is geen dommerik en weet dat Morrow hem waarschijnlijk manipuleert om Prodigy te verraden. Maar Kirsh weet dat hij die informatie niet uit Slightly zal krijgen, vooral niet nu Morrow meeluistert. Dit is een gevecht dat ze een andere keer moeten hervatten.

Maar Slightly heeft het gevoel dat hij helemaal alleen met Morrow te maken heeft. Tijdens privételefoontjes, buiten de groep, ondergaat hij Morrows psychologische marteling, waarbij hij hem onder druk zet om zijn identiteit prijs te geven. (Luister naar de onheilspellende muzieknoot wanneer Morrow zijn volledige naam leert.) Kinderen zouden nooit hun gegevens aan vreemden op internet moeten geven, en Slightly leert dit op de harde manier wanneer Morrow hem onder druk zet om van Prodigy te stelen door een bezoek te brengen aan zijn kwetsbare moeder.

Nu hij de loop van Morrows pistool op zijn hoofd voelt, probeert Slightly Hermits oneerlijke aanwezigheid op het eiland te misbruiken om te eisen dat zijn mede-Lost Boys ook hun geliefden mogen zien. (Meer kansen om een ​​menselijk lichaam als lokaas te gebruiken om een ​​Xeno-ei voor Morrow te bemachtigen.) Maar alleen Smee (Jonathan Ajayi, misschien wel de enige in de cast die zich als een kind gedraagt) is aan boord, en slechts kort. De rest is wel te spreken over de isolatie en de vrijheid om volwassen te worden, terwijl Hermit zich woedend inleeft in Slightly's zaak. Het lijkt erop dat Slightly een andere manier moet vinden om het ei voor Morrow te bemachtigen...

Wendy doet vrijwillig mee aan Prodigy's tests om de aliens te begrijpen, allemaal om haar broer in de buurt te houden. Maar hoe zal Hermit zijn beperkende "baan" bij Prodigy daadwerkelijk ervaren?

Spreek geen kwaad

Hoewel het een troep van een aflevering is, zit "Observation" bomvol belangrijke dingen die de moeite waard zijn om te weten. Alsof de proloog van de pilotaflevering nog niet genoeg was, verklaart een belangrijke scène waarin Hermit en senior Prodigy-directeur Atom (Adrian Edmondson) verbaal dat Prodigy en de rest van "The Five" in de onsterfelijkheidsbusiness zitten en allemaal op zoek zijn naar rijkdom om de dood te ontlopen. Voor het geval iemand het nog nodig heeft.

Om het efficiënter te maken, volgen hier de andere belangrijke onderdelen van 'Observatie' in handige opsommingstekens:

• De Sylvia's, Dame en Arthur bewijzen dat mensen zelfs in deze verdorven toekomst, waar bedrijven de overheid zijn, nog steeds een geweten kunnen hebben. In een afgelegen hoekje van het eiland ruziën deze wetenschappers, een echtpaar, over de moraal van hun daden; Arthur is woedend dat Boy hun baanbrekende werk in gevaar brengt, terwijl Dame probeert (tevergeefs) een neutrale positie te behouden. Ondanks hun liefde voor elkaar staan ​​ze lijnrecht tegenover elkaar. Iets zegt me dat dit in de toekomst, en niet lang daarna, wel eens tot iets veel groters zou kunnen leiden.
• Sylvia en Arthur worden onderbroken door Nibs (Lily Newmark), wiens toestand met de minuut verslechtert. Overtuigd dat ze zwanger is – en dat zou best wel eens kunnen, maar niet op de manier die iemand zich kan voorstellen – is Nibs met gemak de ongeleide kanon van alle Lost Boys, met een neiging tot geweld wanneer ze haar niet weg krijgt. (Met dank aan Lily Newmark die Nibs over het algemeen ongemakkelijk maakt om naar te kijken; haar optreden weet die delicate balans te vinden tussen onsympathiek en toch niet onkijkbaar.) Het is nauwelijks een verrassing dat een geschokte Sylvia Prodigy beveelt haar een "niveau drie"-evenement te noemen.
• Prodigy heeft enorme macht over de broers en zussen. Terwijl Hermit in feite gedwongen wordt te werken vanwege zijn long, gebruikt Boy Kavalier Hermits aanwezigheid (en vermoedelijk zijn veiligheid) bij Wendy om haar te laten blijven communiceren met de Xenomorphs. Ongelooflijk dat Wendy genoeg vertrouwen heeft om het te zweren, zelfs al is het maar een belofte – maar ja, ze is nog maar een kind.

Tot slot, om het maar even duidelijk te maken: het geweld van dat octopusachtige buitenaardse wezen dat zich in de oogkas van een schaap nestelt, is het meest gruwelijke dat ik in een minuut op de reguliere televisie heb gezien. De Alien-franchise is altijd al een van de meest viscerale horrorfranchises geweest, en het is fijn om te weten dat Alien: Earth de boel niet wat rustiger aan doet in het Disney-tijdperk van de franchise. Het is alleen jammer dat de rest van deze aflevering niet half zo interessant is. Maar niemand heeft gezegd dat wetenschap alleen maar leuk is.