Five Fits With: Trapmuziekpionier Jeezy

"Ik ben een renaissanceman", zegt Jeezy, verwijzend naar zijn diverse afkomst. Hij groeide op in Japan en Hawaï voordat hij terugkeerde naar het vasteland van de Verenigde Staten. Hem een rapper noemen zou kort door de bocht zijn, hoewel je hem misschien kent van zijn baanbrekende bijdragen aan het rappantheon en het bredere trapgenre. Dat laatste is synoniem met Atlanta – en Jeezy zelf trouwens – waar hij naartoe verhuisde na de scheiding van zijn ouders. Ondernemer, cultureel icoon, acteur, songwriter, schrijver, platenbaas en producer – Jeezy, geboren als Jay Wayne Jenkins, is dat allemaal en meer.

"Ik heb sushi leren eten in Japan, dus ik ben niet goed in het gebruik van eetstokjes. Ik heb ook de overlevingstechnieken onder de knie gekregen, omdat ik cultureel gezien werd teruggeworpen in wat bekendstaat als de 'hood'," vertelt hij me. "Ik denk dat je het beste van twee werelden krijgt: boekenwijsheid én straatwijsheid."

Ik heb levendige herinneringen aan het luisteren naar "Soul Survivor" gedurende de hele zomer van 2005, lang voordat ik trap leerde kennen en waarderen. Nu, 20 jaar later, doet Jeezy een speciale black-tie-only tournee met een symfonieorkest om het album te vieren waar dat monsternummer vandaan kwam, Let's Get It: Thug Motivation 101. Hieronder bespreken Jeezy en ik hoe hij in de rapwereld terechtkwam, hoe hij het beste maakte van de wendingen in zijn leven, zijn eerste echt dure kledingaankoop, en nog veel meer.

Fit One

Hoe ben je begonnen met rappen en denk je dat je er je beroep van kunt maken?

Ik ben niet echt begonnen met rappen, man. Ik had een liefde voor muziek, luisterde er altijd naar. Muziek was mijn leermeester, want zo leerde ik het. Het is net zoals ik nu naar podcasts luister. En de jongens die de CEO's waren van die platenlabels – de Birdmans, de Master P's, de Jay-Z's, al die gasten – dat waren de eerste echte ondernemers die ik zag. Aanvankelijk begon ik als CEO, en ik contracteerde mensen, stak er geld in en zo. Maar ik kwam een moment tegen waarop de meeste van mijn artiesten opgesloten zaten, gevangen zaten of dood waren. Ik zat vast met deze studio en al die apparatuur en geen artiesten. Het geld begon te schaars te worden omdat ik al veel geld in het label had gestoken, dus stelde een van mijn jongens voor dat ik het zelf zou doen, omdat ik toch degene was die het leven leefde. Het ging er vooral om te rappen over wat ik leefde. Ik aarzelde, maar ik ben erin getrapt. Het duurde ongeveer tien jaar voordat ik het doorhad. Ik werd niet wakker met het idee: "Ik word rapper" of zoiets.

Je bent een auteur, een ondernemer en je maakt nog steeds muziek. Welk advies zou je Esquire-lezers geven die het gevoel hebben dat hun carrière stagneert?

Of je nu faalt of slaagt, het draait allemaal om data. Je weet nooit welk pad je op gaat bewandelen. Ik begon als CEO. Toen dat niet werkte, moest ik de overstap maken naar kunstenaar. Maar kijk eens hoe het voor mij is gelopen. Ik begon als kunstenaar, maar ik ben schrijver, dus ik ben overgestapt op het schrijven van boeken en nu heb ik een New York Times- bestseller. Doe het gewoon. Je hoeft niet alles al uit te zoeken. Als je het eenmaal doet, weet ik zeker dat als het niet werkt, het je ergens anders heen zal leiden. En als het je niet ergens anders heen leidt, heb je de data, dus het volgende wat je doet, is meer informatie.

Fit Twee

Wat was er voor jou zo bijzonder aan Thug Motivation 101 ? Was je je bewust van de culturele impact die het zou hebben?

Ze zeggen dat je je hele leven de tijd hebt om je eerste album te maken. Ik zou ja en nee zeggen. Ja, omdat ik wist hoeveel ik erin heb gestoken. Ik had de indruk dat ik naar de gevangenis zou gaan, dus ik wilde gewoon gehoord worden. Ik heb alles wat ik had in dat album gestopt. Als je ermee bezig bent, doe je alleen maar je best. Je weet niet of het over 20 jaar nog steeds de kracht heeft om over te praten. Ik probeer alles wat ik doe op een tijdloze manier te doen, maar ik realiseerde me niet dat de muziek nog steeds de positie zou behouden die het nu inneemt in de cultuur. De enige albums die ik ooit zo heb gehoord, waren The Chronic of All Eyez on Me of Reasonable Doubt , dus ik heb het toen helemaal niet in het rijtje van die albums geplaatst, ik was het aan het maken. Ik deed het gewoon, snap je wat ik bedoel?

Vertel eens over je aankomende black-tie symfonische tournee. Waarom heb je besloten om Thug Motivation 101 op deze manier te vieren?

Zoals ik al zei, je hebt je hele leven de tijd om je eerste album te maken, maar toen ik dat album maakte, verkeerde ik in een overlevingsmodus. Elke dag probeerde ik in leven te blijven en uit de gevangenis te blijven. Maar nu, twintig jaar later, ben ik duidelijk niet meer dezelfde persoon. Ik ben gegroeid, en ik hoop dat de mensen die me de afgelopen twintig jaar hebben gesteund, dat ook zijn geworden. Ik ben er helemaal voor om dingen te introduceren in de cultuur, en ik zeg de cultuur als geheel. Niet iedereen krijgt de kans om een orkestshow te ervaren, dus ik dacht: laten we dit album vieren door de orkestshow naar hen toe te brengen met een paar van de beste mensen die ik ken die dat doen. Shoutout naar DJ A, shoutout naar DJ Drama, Adam Blackstone, Derrick Hodges en het Color of Noize Orchestra. Maar niet alleen dat, het is ook om deze mensen te eren die mij ook hebben gesteund – de mensen die naar de shows komen. Want als je naar de show komt, ben je natuurlijk ook niet meer op dezelfde plek als 20 jaar geleden, dus vier je ook je eigen evolutie. Dit is een viering van onze groei, onze veerkracht en een viering van het leven. Nu leven we niet meer vanuit overleving. We leven vanuit overvloed. Ik bedoel dat niet op financieel vlak. We zijn volwaardige, gezonde, volwassen mensen met goede vrienden, geweldige hobby's en een goede energie. Dit is een andere wereld. Dus het aantrekken van een smoking of een jurk is niet alleen om dit project te vieren, het is ook om jou te vieren.

Fit Three

Wat vind je van de huidige stand van zaken in rap?

Eerlijk gezegd vind ik het verwarrend, want rapcultuur draait om leiderschap. En afhankelijk van je leiderschapsniveau of je doel hierin, help je de cultuur dan of neem je er juist iets van af? Begrijp me niet verkeerd, ik zeg niet dat ik perfect ben en ik heb niet bijgedragen aan vallen of sterven of zoiets, maar dat was mijn realiteit. Ik sprak alleen over wat ik wist. Ik weet het nu beter, dus ik kan niet over dezelfde dingen spreken, maar ik vind dat we als geheel, als cultuur, deze kunstvorm koste wat kost moeten beschermen, omdat het het enige is dat we als cultuur hebben. We bezitten de NBA niet. We bezitten de NFL niet. We bezitten geen voetbalcompetitie. We bezitten geen technologiebedrijven. Dit is ons ding, dus we moeten het beschermen. Ik hoop alleen dat politici beseffen dat als we deze natuurlijke hulpbron niet beschermen, we hem misschien op een plek zetten waar hij niet zo gewaardeerd wordt als mensen zouden willen.

Wanneer raakte je voor het eerst geïnteresseerd in kleding en stijl?

Ik was een zakenman, man. Ik was een superster bij het tankstation op de hoek. Ik was altijd een vlotte vent. Ik deed altijd aan kledingzaken. Zelfs toen ik jonger was, toen ik in Hawaï en Japan woonde, als je mijn boek ooit leest, stal ik in winkels of deed ik wat ik ook moest doen om er elk jaar zo goed mogelijk uit te zien, want dat was wie ik was. Kleding staat voor hoe je gezien wilt worden. Ik kleedde me altijd zoals ik wilde dat mensen me zagen en hoe ik mezelf zag. Ik ben al bezig met kleding sinds ik me kan herinneren. Mode was iets wat ik pas de afgelopen twintig jaar kende. We kochten gewoon wat er hip was. Maar mode is iets anders. Het is bijna alsof je je kleedt om bij je persoonlijkheid te passen, dus dat vereist een ander type ontwerper, of het nu een streetdesigner is of een high-end designer. Ik ben altijd heel serieus geweest over hoe ik overkom met mijn kleding. Dat is heel belangrijk voor mij.

Fit Four

Kunt u zich uw eerste dure kledingaankoop nog herinneren?

Ik herinner me nog dat ik een jaar voor Freaknik naar Phipps Plaza ging en deze Iceberg-set kocht. Ik weet niet of je het nog weet, maar Iceberg was toen waanzinnig duur. Ik betaalde bijna $800 voor een T-shirt en nog eens $1200 voor een spijkerbroek.

Dat is toen, en in de dollars van nu, een hoop geld.

Het was eigenlijk gewoon een T-shirt met Goofy erop en een spijkerbroek met Goofy rond de zakken. Het was niet overdreven modieus, maar de naam was destijds een ding, dus ik kreeg er veel complimenten voor toen ik het naar de club droeg. Heb ik er nu meer aan uitgegeven? Absoluut. Maar dit is de eerste keer dat ik me kan herinneren dat ik echt geld aan dingen heb uitgegeven.

Wat is je meest recente kledingaankoop?

Het is raar, want ik verspil eigenlijk geen geld meer aan kleding. Ik probeer dingen te kopen die ik echt leuk vind. Ik ga niet echt winkelen om maar een heleboel spullen te kopen. Als ik een paar Chelsea-laarzen nodig heb, heb ik de afgelopen drie weken al een paar Chelsea-laarzen op het oog, en ik weet dat ik die wil. Ik zou zeggen dat het laatste wat ik zou kopen een paar zwarte designerpakken zou zijn die gemaakt zijn door mannen uit mijn stad. Nyoni Couture, Miguel Wilson, Hideoki Bespoke en Carl Ulysses. Maar dit zijn pakkenmakers die ik al jaren steun en die me fris houden.

Fit Five

Welke drie albums zijn volgens jou absoluut onmisbaar en zouden iedereen moeten luisteren?

Tupac, All Eyez on Me . Maxwell, Urban Hang Suite . Sade, Love Deluxe . Dat zijn drie van de best geproduceerde albums ooit.

Als je de rest van je leven één outfit zou moeten dragen, waar zou die dan uit bestaan?

Waarschijnlijk een Nike-, Lululemon- of On-sweatpak. Ik ben dol op trainingspakken.

Welke schoenen zou jij dragen?

Ik hou het bij je, man, ik ben een Hoka-fan. Ik hou ervan om comfortabel te zijn. Of een paar Air Force Ones.