De maker <em>van Your Friends and Neighbors</em> beantwoordt je brandende finalevragen

Dit verhaal bevat spoilers voor de seizoensfinale van Your Friends and Neighbors.

Een paar maanden geleden zat ik in een ideeënvergadering met een paar Esquire-redacteuren en ik wilde de beste minuut tv laten zien die ik tot dan toe had gezien. Ik gebruikte een fragment uit een nieuwe Apple TV+-serie – Jon Hamm – met Your Friends and Neighbors in de hoofdrol – waarin de hoofdrolspeler, Coop (Hamm), even de tijd neemt om een ​​fles wijn te waarderen voordat hij hem steelt. Als je dit leest, neem ik aan dat je begrijpt wat ik bedoel: de heerlijk bizarre, doorbrekende momenten waarop Coop elk detail van een begeerd luxeartikel – in dit geval een fluweelzachte Domaine d'Auvenay Chevalier-Montrachet Grand Cru – uit de doeken doet.

De hele kamer lag in een deuk. Is dit satire? Jon Hamm? Jon Hamming? Mijn nieuwe favoriete serie? Even vooruitspoelen naar nu – vanaf aanstaande vrijdag is de finale van Your Friends and Neighbors te streamen – en het antwoord is absoluut alle drie.

In Your Friends and Neighbors schittert Hamm in topvorm als Andrew "Coop" Cooper, wiens extreem bevoorrechte leven in duigen valt na een voorspelbaar chaotische scheiding. Hij is ook zijn baan kwijtgeraakt, en ook de toegang tot meer geld dan hij wil toegeven voor de happy hour-menigte in zijn arrogante buitenwijk. De oplossing? Coop steelt van zijn buren en verkoopt hun spullen op de zwarte markt. Hammiaanse capriolen, de beproevingen van de rijken, en carrièreprestaties van mensen als Amanda Peet (die Coops ex-vrouw Mel speelt) en Olivia Munn (als Coops nieuwe vlam Sam) zijn het gevolg.

Als je wilt weten hoe goed Your Friends and Neighbors heeft gescoord voor een publiek dat hongert naar een zeldzaam origineel verhaal dat humor, drama en emotie uitzonderlijk goed combineert, dan is dit het antwoord: Apple TV+ heeft de serie al verlengd met een tweede seizoen, nog vóór het eerste seizoen in première ging. Het succes is grotendeels te danken aan de ervaren romanschrijver en tv-schrijver Jonathan Tropper ( zie Warrior) . ) die de serie bedacht. "Het was een zeldzame ervaring voor mij om met een idee te komen dat niet gebaseerd was op intellectuele eigendomsrechten," vertelde Tropper me eerder deze week via Zoom. "Ik heb een heleboel tv-programma's gemaakt en ik was overal tevreden over. Maar dit programma voelde vanaf het begin, tijdens de productie en de manier waarop het werd ontvangen, alsof er geen compromissen waren en we nooit hebben getwijfeld over wat de serie inhield."

Terwijl de finale de ronde doet in de gated community die streamingdiensten aanbieden, belde ik Tropper om de aflevering te bespreken. Hieronder praten we over Coops evolutie, Sams schurkenrol en de nieuwe aanwinst van seizoen 2 van Your Friends and Neighbors : James Marsden.

"Een goed punt in het verhaal van seizoen 2 is dat we bedenken dat dit een man is die van zijn familie houdt", hint Tropper over de toekomst van de Cooper-clan.

ESQUIRE: In eerste instantie werd ik verliefd op de serie vanwege de scènes in Coops boek waarin hij op jacht gaat naar luxe artikelen. Heeft u in uw schrijverskamer een naam voor de serie?

JONATHAN TROPPER: Jazeker. En je gaat lachen. Ik wilde de show doordrenken met een aantal middelen. Een daarvan was zijn aparte voice-over. En omdat de show gaat over opzichtig consumentisme en laatkapitalisme, wilde ik wel een licht werpen op marketing. Dus wat ik ze in de schrijverskamer noem, zijn QPB's, wat staat voor Quick Product Blurbs. Het was de bedoeling om iets heel leuks, snels en grafisch georiënteerds te maken dat de vierde wand een beetje doorbrak om licht te werpen op de marketing van dit soort dingen. Dat zat er vanaf het begin in.

Ik laat de QPB's het zelf ook willen.

Dat is de hele spanning die de serie uitbuit: we kunnen erkennen dat we dit aan de kaak stellen – en tegelijkertijd willen we het. We zijn allemaal slachtoffer van de marketing. We zijn ons hele leven al gepromoot. En dus, zelfs als we het gat in het waardesysteem erkennen, is het nog steeds ambitieus. De frictie die de serie interessant maakt, is dat deze man is afgewezen door de wereld die hij dacht te willen, maar hij gaat er niet op uit om een ​​nieuwe wereld te vinden. Hij ziet het voor wat het is, maar hij wil er toch weer in. Je ziet de Matrix, maar je wilt er toch in meegaan.

We hebben genoeg klassensatires in de stijl van "Eat the Rich" op tv. Maar wat ik waardeer aan Your Friends and Neighbors is dat het zelfbewust is. Het maakt deze mensen wel belachelijk, maar er zit ook veel hart in.

Ik zie het meer in de lijn van – niet dat ik mezelf hiermee vergelijk – de romans van Henry James of Jane Austen. Die waren grotendeels satirisch, toch? Maar ze verbeeldden de problemen en zwakheden van een bepaalde klasse mensen. Er is iets interessants aan deze wereld dat verder gaat dan rijkdom, en het heeft te maken met wat rijkdom creëert: een echte schuld-en-schaamtegemeenschap en deze vissenkom waarin ze allemaal leven.

Ik wilde de personages om een ​​paar redenen sympathiek maken. Ten eerste, om ervoor te zorgen dat mensen blijven terugkomen, moeten ze om de personages geven. Als je een film van anderhalf uur maakt waarin de personages verwerpelijk zijn en die grappig en geestig is, dan blijf je erbij. Maar als je week na week komt, moet je om deze personages geven en moet je in ze investeren. En het andere is dat iedereen in deze samenlevingen niet monolithisch en homogeen is. En dus heb je binnen deze samenleving verschillende niveaus van welvaart en ook mensen die misschien niet rijk zijn, maar moeite hebben om in deze wereld te overleven. Wat de serie probeert te doen, is een zeer uitgebreid onderzoek doen naar "de 1 procent", maar dan op een manier die hen echt menselijk maakt.

"Door het perspectief te veranderen en haar die vertelling te geven," zegt Tropper over de rol van Sam heel, "konden we de lens van het verhaal plotseling een beetje veranderen en beseften we dat dit ook haar verhaal zou kunnen zijn."

Waar staat Coop als vader aan het einde van seizoen 1?

Een van de doelen van deze reis voor Coop is hem wakker maken. We maken hem wakker op een leuke manier, namelijk via het sociaal contract. Maar de andere manier waarop we hem wakker maken, is door te beseffen dat hij in de ruim twintig jaar die hij besteedde aan verzamelen en streven, alles goed heeft gedaan, maar dat hij er niet bij was. En zijn familie heeft daaronder geleden. En zijn huwelijk is daar zeker ook door gestrand.

Een goed punt waar we voor seizoen 2 mee begonnen, is de gedachte dat dit een man is die van zijn familie houdt. En hoewel hij zich bewust wordt van bepaalde fouten die hij heeft gemaakt, moet één daarvan zijn dat hij zijn oog van die specifieke bal heeft afgehouden. Wat niet betekent dat het echt makkelijk is om je blik weer op die bal te richten. Maar een van de dingen waar ik me in de finale, die echt doorsijpelt in seizoen 2, op wilde richten, is het idee dat deze serie uiteindelijk over de familie Cooper gaat. Ze beginnen uiteen te vallen en uit elkaar te vallen. En zijn verlangen om zijn eigen status te behouden moet samensmelten met zijn verlangen om de gaten te dichten en zijn familie op de een of andere manier weer bij elkaar te brengen. Dat wordt zeker een belangrijk onderdeel van zijn ontwaken.

Ik moet er nog aan toevoegen: de kinderen van Coop moeten een van de eerste niet-kritieke portretten van Generatie Z-tieners op tv zijn.

Het helpt echt om goede acteurs te casten. Een van de gevaren bij het casten van mensen van deze leeftijd is dat je de tv- of CW-versie van deze kinderen krijgt, en dat is nu eenmaal de manier waarop jonge acteurs opgroeien. Veel jonge acteurs kennen het verschil niet tussen prestigieuze tv en televisie, of tussen young adult en adult tv. Je moet dus kinderen casten die in een volwassen serie gaan spelen en die niet afbreken tot een young adult-niveau. En er is een niveau van minimalisme dat we bij beide acteurs zochten.

Het is echt geweldig om te zien hoe Donovan [Colan], die vijftien is, en Isabel [Gravitt], die nu eenentwintig is – dat ze, zelfs op hun jonge leeftijd, echt minimalistische acteurs zijn, op een geweldige manier. En ze brengen geen angst uit het boekje in hun rollen, maar spelen ze als mensen. De andere stap is om ze gewoon als personages te schrijven en niet als tieners. Ik heb zeker jongere mensen in de schrijverskamer die er authenticiteit in kunnen brengen. Maar tegelijkertijd zijn we minder gefocust op het ervoor zorgen dat ze de juiste buzzwords gebruiken, en meer op het feit dat we ze als mensen behandelen.

Klopt. Je ziet de tekstballonnen niet op het scherm wanneer ze op hun telefoon zitten.

Daar zijn we heel voorzichtig mee.

Laten we het hebben over Sam's 'heel turn', waarbij zij voor even de verteller is.

Het is grappig. Toen ik oorspronkelijk de finale schreef, gaf ik haar die vertelling niet, en ik had het gevoel dat er iets ontbrak. Ik deelde het script met Jamie Rosengard, die als scriptschrijver/producer aan de serie meewerkt, en zij stelde voor om dat te proberen. In eerste instantie aarzelde ik een beetje om die vertelling aan iemand anders te geven, maar ik besefte de genialiteit ervan. Wat we overbrengen, is dat Coop niet de enige is die worstelt om vast te houden aan wat van hem is.

We hebben het hele seizoen gezien waartoe Coop bereid is, maar we hebben ons nooit afgevraagd: wat doen andere mensen in de buurt om zich staande te houden ? Door van perspectief te wisselen en haar die vertelling te geven, konden we de lens van het verhaal plotseling even veranderen en ons realiseren dat dit ook háár verhaal zou kunnen zijn. We hadden negen afleveringen kunnen maken waarin Sam Levitts personage hetzelfde doet in dit vreselijke huwelijk met een man die haar sleutel tot deze gemeenschap is.

Your Friends and Neighbors met Olivia Munn in de hoofdrol zou waarschijnlijk net zo goed werken, met Hamm in de rol van Sam.

Het mooie van [de show] is dat we drie hoofdrolspelers hebben, toch? Het is natuurlijk Hamms show, maar we kunnen gaan wanneer we willen en tijd doorbrengen met Amanda of Olivia, en mensen zullen het gevoel hebben dat het ook hún show is.

Aan het einde van de aflevering zien we Coop weer zijn overvalgedrag vertonen. Wat moeten we van dat laatste shot leren?

We wilden zien dat Coop een evolutie heeft doorgemaakt. Al die tijd die hij besteedde aan inbraken, het overtreden van de wet en het verbreken van sociale contracten, heeft hem juist gesterkt en een voorsprong gegeven die hem misschien wel goed van pas zou kunnen komen.

De eerste stap is dus de aanname dat hij die baan terug zal nemen. Dat zal al zijn problemen oplossen, maar hij kan de baan niet terugnemen omdat hij de Matrix heeft gezien. Hij is doodsbang om terug te gaan en weer die kerel te worden. Hij is nu een iets hardere, hardere versie van zichzelf als het gaat om onderhandelen en omgaan met tegenstanders en vijanden. En dus is er wraak op de man die hem heeft genaaid. Die wraak komt in de vorm van hem wegsturen om zijn ballen eraf te laten snijden door de Zwitsers, omdat hij niet met hem komt opdagen.

En dan komt het: Terwijl jij weg bent, neem ik je geliefde mee. Misschien verbrand ik het wel gewoon. Dat is hetzelfde wat je ziet op het gala, wanneer hij een van zijn buren afperst om haar kind niet naar Princeton te sturen. Hij is een ander mens geworden. Ten goede of ten kwade, hij opereert nu op een niveau waarop niemand anders in zijn buurt opereert. En dat zal hem een ​​voordeel geven – en, weet je, hem waarschijnlijk ook in de problemen brengen.

"De spanning die de serie interessant maakt, is dat deze man is afgewezen door de wereld die hij dacht te willen, maar hij gaat er niet op uit om een ​​nieuwe wereld te vinden," zegt Tropper. "Hij ziet het zoals het is, maar hij wil er toch weer in."

Het enige wat ik jammer vind aan de finale is dat we James Marsden nergens zien.

Nou ja, eerlijk gezegd, toen we daarmee klaar waren, hadden we nog niet nagedacht over wat we in seizoen 2 gaan doen. Maar je zult hem in seizoen 2 nog genoeg zien.

We interviewden hem voor Paradise — het tijdperk waarin hij nu leeft is echt cool.

Ik baalde enorm, want ik vond Paradise geweldig, en we hadden het personage eigenlijk gebaseerd op de hoop dat we James Marsden zouden krijgen. En toen kwam Paradise uit. Gelukkig voor ons sloten we zijn deal vlak voordat die serie uitkwam, [anders] hadden we hem nooit gekregen.

Wat vind je van het succes van de show tot nu toe?

Een van de redenen waarom de serie zo succesvol is, is dat hij echt is gebleven wat hij hoort te zijn. We hebben niet geprobeerd om te intellectueel te worden. We hebben het expres onderhoudend gehouden. We wilden dat het een hart had, maar ook iets zou zeggen over waar we als land nu staan, zonder er ooit over te praten of belerend over te doen. Het is een beetje een Rorschach, toch?